İlk aşkım,aklıma düştü

İlk aşk unutulmaz derler ya ,işte dün birden aklıma geldi.Aslında birlikte yaşanmış birkaç dakikayı saymazsan hiç oturup konuşmamıştık bile. Ama ilk yürek çarpışı unutulmuyor nedense.

Hatırlıyorum orta sondaydım ve yeni bir mahalleye taşınmıştık. Evimizin hemen yanında bir mobilya atölyesi vardı. Günlerce evden okula veya çarşıya gittim geldim ama dikkatimi çekmemişti.Zaten oldum olası sokaktayken kafam hep meşgüldür ve pek etrafıma bakmam.

Her neyse birgün evden dışarı çıkarken atölye tarafından bir ses duydum ve gayri ihtiyari başımı o yöne çevirdim. Veee....bir çift gözle karşılaştım. Hem de ne göz, koyu maviydi ve çok güzeldi. Veya bana öyle gelmişti.Hemen başımı çevirdim okuluma devam ettim ama ben mi gittim? nasıl gittim ? haberim olmadı.

Gözleri beynimin içindeydi ve kaybolmuyordu. Okul çıkışına kadar zor geçen saatlerin ardından, hiç bu kadar eve dönmeye iştahlı olmamıştım doğrusu. Ama evin sokağına girdiğimde ortada kimse yoktu. Üzgün bir şekilde eve girdim. Birkaç gün göremedim ama... bir akşam dışardan bir ses duydum, hemen kimseye belli etmeden yan odanın penceresinden o tarafa baktım. İşte ordaydı ve bir mobilya boyuyordu. Perdenin arkasından çaktırmadan onu seyrettim.Tabii bu arada evden de anlaşılmasın diye arar ara...

Artık aşkımı, perde arkasından belli etmeden seyrediyor sonra güzel hayaller kuruyordum.
Birgün okul çıkışında onu durakta görünce şoka girdim,ne işi vardı orda? neden gelmişti? yoksa onu seyrettiğimi anlamış mıydı? Halbuki çaktırmadan yapmıştım sözde...

Yanıma gelecek diye heyecandan öldüm ama gelmedi. Sonra birgün okul çıkışı yine geldi ve otobüse binip te bilet almak istediğimde,biletçi "biletiniz alındı" dediğinde...işte o an nasıl kızardığımı hatırlıyorum.Ama yine konuşmadık, öylece birkaç metre öteden beni takip etti.Artık pencereden bakmalar,arada göz göze gelmelere dönüşmüştü.

Çok sevdiğim arkadaşım Neşe'ye hergün ondan bahsediyordum bıdı bıdı hiç rahat vermiyordum. Çok mutluydum veeee birgün bayram arifesi okul yarım gündü ve yine o oradaydı.Otobüste yine beraber döndük, bu sefer yanıma geldi ve arkadaşımla benim biletimizi aldı,"inince arka caddeden gidelim biraz konuşuruz" dedi.

Kalbim deli gibi atıyordu, kısık bir sesle "kimse görmesin" dedim. Oda görmez merak etme dedi. Ve aramızda neredeyse bir metre mesafe ile yürümeye başladık.Sonra bir zarf uzattı "bana bayramın kutlu olsun" dedi. Teşekkür ederek aldım ve başımı çevirdiğimde karşıdan bizim bakkal geliyordu !!

İşte o an herşeyin bittiğini anladım,sanki dünyanın sonu gelmişti, ya babama söylerse?

Ve tabii ki söylemiş,babamdan bir koca azar işitmiştim, nerdeyse dövecekti ama annem engel oldu." Bir daha duyarsam seni okula göndermem " diyerek bağırdı çağırdı, bende yemin ettim "birşey yok sadece dersler nasıl diye" sordu dedim.

Bayram zehir olmuştu, zaten dükkan kapalı olduğu için görmüyordum. Verdiği tebrik kartı çok güzeldi, saklamış arada bakıyor hayaller kuruyordum.Bayram bittiğinde hem korkarak hem de merakla görmeyi bekledim ama uzun bir süre göremedim.

Sanki yer yarılmış yok olmuştu.
Haftalar sonrası birgün kırtasiyede karşılaştık ,hemen aceleyle yanıma geldi birkaç kelime söyledi gitti.

Meğerse babam konuşmuş bir de tehdit etmişti,o da çekinmiş ve işten ayrılmıştı.

Artık sadece hayallerimde devam ediyordu, herkesin bir arkadaşı varken, o da benim hayali sevgilim olmuştu ve öyle kaldı.

Lise sondayken birgün sokakta karşı karşıya geldik...sanki değişik gelmişti bana nedense.

Bir daha pek düşünmedim,geçmişte bir anı olarak kalmıştı artık...ama böyle arada sırada,aklıma düşer...