İllüzyon

Akşamüstü...

Denizin kıyısında, çıplak ayaklarını suya sokmuş, köpüklü suları izleyen bir çocuk...

Hiç durmadan ayaklarına vuran, sonunu bilmediği kimliksiz bir dünya...

Onunla birlikte büyüyen çocukluk hayalleri...

Çocuk yüreğine ağır gelen özlemler...

Suların arasında beliren yıldızlar geçidi...

Medusa, Narkissos, Frenhofer, Cyrano de Bergerac...

Ansızın başlayan yağmur..

Özlemlerin üzerinden yükselen gökkuşağı...

Biraz ürperti...

Derken biraz cesaret...

Aidiyet rüzgarının tersten estiği anlar...

Birkaç saniyeye sığdırılan, baştan kaybedilmiş bir hesaplaşma...

Zorlanma...

Direniş..

Kesif bir yalnızlık...

Boğazında düğümlenen kelimeler...

Ağlayamamak...

Karşısında birdenbire beliren bir beyaz güvercin...

Ve kanatlarını çırpışı..

Yıllarca yanından ayırmadığı fotoğraflı kolye...

Son kez öperek kolyeyi kuma gömüş...

Sonra kollarını batan güneşe kaldırıp kendini soğuk sulara bırakış anı..

Yepyeni bir dünyaya atılan ilk adım...

Heyecan...

Korku...

Gerçek aidiyetin ilk dersi...

Ya da ilk sınavı...

Dalgaların senfonisi...

Alışma sancısı...

Ve gördüğü o son el...

Özgürlük...