İncir ağacı ve yol

çenemi yarıp, canımı yakmıştı çok

orda, o yerde

çocukluğumun bahçesindeki

incir ağacının dalı

bir de yol

biri yüzümde, biri ruhumda izlerin

arkasından su döküp

geleceğinden emin

o hayatıma ilk giren adamı

uğurlamıştım uzak yollara

dönmedi

çok yandı canım

ordan bu yana düşmanım yollara

bir de incir ağacına

ikisi de onmaz izler bıraktılar bende

aynaya her baktığımda

izini belli eder incir ağacı

aklıma her düştüğünde /o

kalbimin etrafındaki küller uçuşur

her seferinde yeniden döner kora

hani bir gün okul yolunda görüp kolumda

kimdi diye sorduğun o yakışıklı

hayatıma ilk giren adam

o benim babamdı

yolların götürdüğü

şimdi çok uzaklarda olan...

Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.