İnsancıl Okumalar:

Ben Duygusu ve  Varolmak: İnsanların tamamı yaratılışları gereği tür olarak birbirlerine aynı insan grubunun içinde çok benzer ancak farklı toplum yapılar içinde birbirinden çok farklıdır. Gerek dışılık kıyafet ve kültür, dil gerekse de karakter yapıları itibari ile. Mikro ölçekte de ise karakterleri ile tüm insanları birbirinden ayıran kesin, net ayrımlar mevcuttur. Fakat insanları hakiki manada ayıran şey iyi insan – kötü insan mitidir. Yani insanı ayrıcalıklı kılan insani değerler hiyerarşisinin neresinde bulunduğu ve buradaki tavırlarının kendisini ve hayatı nasıl şekillendirdiği ile ilgili bahistir.

Burada biraz durup şöyle düşünelim: Değerli okuyan, sizler için yazdıkların, mükemmel veya sarsıntılar üzerine kurulu yaşamlarınızda ne, niçin, nasıl sorusunu size de sordurabiliyor mu? veya hayatlarınızın yorum bölümünden kendi yaşadıklarınızı gözden geçirdiğiniz her bir an hayatlarınızı başkaları ile kurduğunuz her bir ilişkide paylaşabildiğiniz her durumda lütfen beni, beninizi ve yaptıklarınızı zamanın şaşmaz terazisine mekanın aldığı boyutun içine doğru şekilde sığdırmayı ihmal etmeyin.

Doğamız ve Merhamet Duygumuz: Duygularımız insanoğlunun yaratılışı ile ilgilidir. İnsan hayata gözlerini saf sözcüğü ile ifade edildiği üzere iyi olarak açar. Bu noktadan sonra insanı tam olarak insan yapan güzel veya çirkin olarak belirleyen bedeni değil, (maddi alem).  ruhudur (manevi alem). O zamansa insani olarak nitelendirdiğimiz her bir duygu bütünlüğü ruhumuzda mevcut olarak bizi bütün bir insan yapar. Bazıları belki doğuştan getirilen biyolojik özellikler, sondadan edinilen davranışlarla bazı insanlarda ortam ve şartlar gereği daha ağır basar veya eksik kalır. Mutlu, keyifle dolu bir Pazar günü geçirmeniz dileğiyle...