İnsanım dayanamıyorum...

İnsanım, dayanamıyorum gözyaşına. Acıya uzatıyorum elimi, belki silebilirim diye. Elime bulaşıyor acı. Yüreğime bastırıyorum, acı salgın olup büyüyor.

Açlık kendini yiyor. Bir lokma paylaşıyorum, çocuklar daha çok aç kalıyor.

Çırılçıplak kalıyor insanlık. Tüm sırları görünüyor. Saklamaya çalıştıkça ortalığa saçılıyor.

İnsanım, dayanamıyorum haksızlığa. İsyana uzatıyorum elimi, susturabilirim belki diye. Elime bulaşıyor riya. Bastırıyorum yüreğime. Haksızlık, çığ olup büyüyor.

Dur! diyorum kavgaya, bu anlamsız kavgaya. Kan sıçrıyor üzerime. Haykırıyorum. Kimse duymuyor.

Açlık kendini yiyor, insan bedeni yiyor insanlık. Doymuyor. Açlık dünyayı sarıyor.

İnsanım, dayanamıyorum hainliğe. Dostluğa uzatıyorum elimi, sevgiye çiçek açtırabilirim belki diye. Elime bulaşıyor düşmanlık. Yüreğime bastırıyorum. Nefret çoğalıp büyüyor.

Beni dinleyin n'olur. N'olur dinleyin. Haykırışım boşuna değil gecenin kör karanlığında. Elimi tutun. Biraz dostluk, biraz sevgi, biraz merhametim kaldı. Tutun elimi, azaltmadan kötülük. Tutun çoğaltalım. Çoğalalım.

İnsanım dayanamıyorum. Korku yüzlü adamlar insan mı? İnsan mı yılan bakışlı kadınlar? İnsan mı insanım diyenler?

Çocuklar aç, çocuklar çıplak, çocuklar kimsesiz. Kimsesiz... Geleceğimiz kimsesiz... Geleceğimiz çaresiz...

Tok olmaya utanan var mı benim kadar? Giyinmeye, uyumaya kuş tüyü yataklarda, yaşamaya utanan var mı benim kadar? Ve onlar açken, çıplakken, sokaktayken, kimsesizken.

Tutun elimden n'olur. N'olur tutun. Tutulacak öyle çok el var ki. İnsanım, yetmiyor gücüm.

İnsanım, dayanamıyorum.