İnsanın içine bir dünya sığar mı?

Canım ablam Fulya'ya

İnsanın içine bir dünya sığar mı bilmem? Ama içime umudu, güzelliği, güveni ve karşılıksız sevgiyi sığdıransın… Hani aklımda, ruhumda ne saklıyorsam bilensin… Kim koşulsuz bir güvenle koyabilir ki içindekileri? İşte küçük dünyamda güvenle sığındığım kalemsin… Yani ciğerime kadar bilen, gözlerimdeki kederle üzülen, aklımdaki karışıklıkları çözensin… Anlayacağın ellerimden tutup, yürümemi sağlayan sebepsin…

Durduğum yerde ayaklarım, sustuğum yerde kelimelerimsin… Bazen sıkı bir dost, bazen ablaların en güzelisin… Kolay olmayan bir şeyi, yani bu her iki özelliği taşıyabilen güçlü bir yüreksin… Başka ne isteyebilir ki bir insan…

Hayata, aşka inancını yitirir bazen ruhlar… Hani o sıkışıp kalmışlık hissi yiyip bitirirken büyülü bir el dokunur omuzlarına… Şöyle sıkıca tutup, öyle bir kararlılıkla silkeler seni ve yeniden başlaman için o ışığı verir sana… İşte o el senindi ve senin o korumacı ruhunla, yüreğinle şimdi daha güzel bakıyorum hayata… Başka ne isteyebilir ki bir insan…

“Hayata direndiğimizden mi kopuyor dallarımız” demiştin yazında… Sanırım hayat; yeniden filizlenip, tazelenmemiz için kırıyor kanatlarımızı, daha kuvvetli olmamız için… Bu durumda benim hayata teşekkürümdür… Çünkü umutlarıma, filizlerime sevgiyle yaklaşacak senin gibi bir abla-dost-sırdaş verdi… Dostluğun, ablalığın ve varlığın için teşekkürler… Seni çok seviyorum…

Fotoğraf: Recep Güleç

Not: Bu fotoğrafı kullanmak yerine yazıyı yazdığım canım ablamın fotoğrafını koyabilirdim… Ama bir insanın hayatını dengeleyen unsurlar vardır. Sevgi dolu bir yürek ve korumacı bir ruh gibi… İşte bu yüzden bu fotoğrafı seçtim…

Not: Bu yeni yıl armağanı olacaktı ama ben yine sabredemediğim için yayımlayıverdim gitti :))))