İpek saçlı sevgililerim...

Aşk, ne kadar derin bir duygu... İnsanın ayaklarını yerden kesiyor... Damarlarında akan kanın mecrası değişiyor... Çevredeki her şey o kadar güzel ki...

Soğuk boyalı evler, devlet daireleri, asık suratlı banka veznedarı... Köşede ayakta yorgun duran yaşlı simitçi... Sabah erkenden geçen çöp arabasının arkasına asılı duran adamlar... Kentin işkencesi belediye otobüsleri ve uzayan kuyruklar... Şu karşıki camdan halı silkeleyen bayan... Blog yazarlarından tüm güzel insanlar...

Denizin kanalizasyonla buluştuğu o ''yemyeşil sular''. Her gün aynı kısır döngülü mesailerde çalışan, yorgun, bezgin yeşil gözlü kızlar... Ne kadar güzelsiniz...

Evet, işte ben de yıllar sonra yine aşık oldum... ''Seviyorum var mı? Var mı diyeceğin...?''

Eylül Ayında doğmuşum, o yüzden çok hüzün basar içimi...

Ey ağaçlardan aşağı isteksizce döne döne düşen sarı yapraklar... Kuru dallar arasından gözümü alan güz güneşi... Sabahları evime süt getiren erik gözlü köylü güzeli... Arabamın dikiz aynasından seyrettiğim güzelim İzmir yolları.... Çocukken saçıma sürdüğüm ekşi limon suları... Ne kadar tatlısınız...

Ayın bulut arkasından bakışı hiç böyle mahsun olmamıştı...

Gecemi bölen çekirge sesleri orkestra mı kurdunuz...?

Bir bahar akşamı rastladığım baloncu kadınlar... Daha önce de böyle güzel miydiniz?

Aşık olmak her şeyi pembe görmek midir? Neden kırmızı bugün denizin yüzü... Neden balıklar ''Al renkli şale bürünmüş''yüzüyorlar...?

Kirli kediler hiç böyle güzel olmamıştınız. Şarkılar bu kadar dokunaklı, şiirler bu kadar ''damardan'' değildi..

Aşklarım, güzellerim... Beni benden alan yumuk elli, ipek saçlı torunlarım...

İşte benim yeni aşklarım...