İşte bu benim hikayem

Ne güzel paylaşır insanlar;“ Bu benim hikâyem, anlatsam roman olur. “ diye. Hâlbuki her insan için bu böyle. Her yaşam öyküsü kendine özel, eşi benzeri yok bu dünyada.

Bir de takıldığım nokta şu olur bu tür tespitlerde; “ Peki, o romanı kim yazacak? “

Çünkü insanların çoğu yazmaktan bahsetmez, “ anlatsam “ der. Benim içimde, öyle anlarda bir kızgınlık peyda olur içten içe. Nedenine temas edemiyorum çoğu zaman. Ya da bir bakıyorum; geçmişe ait o kadar yükleme çıkıyor ki, baş edemeyeceğimi düşünüp hemen kapatıyorum kutunun kapağını.

Bunlardan birini sizlerle paylaşmadan geçemeyeceğim. O da şu; yazmak eylemi gerçekten bana çok zor geliyor. “ Neden yazıyorsun o zaman diye? “ sorabilirsiniz. Bilmiyorum! Sadece bildiğim bir his var; o da “ umut “. Ben umut ediyorum ki; bir gün yazma eylemi benim için de kolaylaşacak ve belki de ben “ yaşam hikâyemi “ yazacak gücü, o zaman bulacağım.

Karşınıza geçip göğsüme gere gere; “İşte bu benim hikâyem “ diyeceğim. O günü iple çekiyorum.