İster jokey ol, ister de at...

Dünya bazen koca bir hipodrom gibi geliyor bana, belki size de belki de hepimize..
Koşturup duruyoruz ya da koşturup duruyor birileri bizi acımasızca dört nala.
İçlerindeki ve dillerindeki o hırs, ihtiras mahmuzlarını böğrümüze sapladıkça da,
daha çok koşuyoruz daha da çok koşuyoruz onların yada kendimizin belirlediği hedef ya da hedeflere.
Dönüp bir kez bile arkamıza bakmıyoruz, ne oluyor ne bitiyor diye.
Bazen bir ekürimiz oluyor arkamızda veya yanımız da.
Bizi kollayan,bize yol açan, bazen de bizim için kendini feda eden.
Herkes ‘’hadi yürü bee,hadi be koçum’’  diyerek ellerindeki üç kuruşluk bahis kuponuna yapıyor.
Hayatını sana bağlamış kumar olarak seni oynuyor senin ile oynuyor aslında.
Alkışlıyor seni tribünlerdeki bütün seyirciler.
Avuçları patlayana kadar alkışlıyorlar en önde koşan sen olduğun için.
Kendi jokeyimiz kendimiz olmuşuz koşuyoruz birileri bir şekil de sırtımıza çıkana kadar.
Onların istediği bahisleri kazanıp, onları mutlu ettiğimiz sürece sırtımızdan inmiyorlar.
Koşuyoruz son düzlüğe gelene kadar, sırtımızdakiler ile ve işte o son düzlükte belli oluyor her şey.
İstersen jokey ol istersen de at.
Ya yarışı ya sen birinci bitiriyorsun,
Ya da seni bitiriyorlar.