Kûh

İçimden bir tren geçebilir şu an... Ya da bir kapı tokmağı göğsümde. Çevir ve gir içeri. Ürkme sakın gördüklerinden ya da fısıldadıklarımdan. Gezin fütursuzca. Ama sakın konuşma sesli harflerle. Çayırların o unuttuğun kokusunu mu alıyorsun. Evet, ben de alırım o kokuyu bazen. Bunun sana denk düşmesi ne garip.

Oysa ki buram buram kan kokuyordu daha üç vakit evvelinde. Pamukla değil tırnaklarımla temizlemiştim bu kıymıkları. Sen görmeyesin diyedir bu esvap üzerimde ki -yaralarımın utancı-... Senin boyunca acılarım var benim. Bakışlarınca sevinçlerim. Yaşınca devinimlerim. Ürkme ne olursun bu ruhun mabedinde.

Bir kûh dibi kadar serin değil mi aslında? Yanmak? Elbette ki var yanmalarım. Darmadağın bir kulübe işte hemen ötende. Sorma hiç kimleri misafir ettim orada. Sorma asla neredeler, ne ederler şimdi. Parmaklarım üşüyor bak. Buz kesiyor ellerim tutunmayalı sana. Sorma ne olursun kimdiler. Hepsini bu ellerle öldürdüm, yavas yavas, usulca ve sessizce. Bu kahreden ıtır kokusu onlardan mirastır, buram buram damarlarımda... Lanetimdir bu ellerimi çıkarıp atamam. Utanırım cinayetlerimin müsebbibi ellerimden, gizlerim göğsüme doğru içerilere...

Bak bir kapı tokmağı göğsümde.
Çevir ve gir iceri.
Ürkme köpeğin olayım önünde...