Kaçak

Ne zaman korkularımdan kaçsam; kendimi küçük zindanıma kapatsam hayat zehir olur. Bazen gerçekleri görmek istemeyiz. Gerçeklerin yükü çok ağır gelir ve körü oynarız. Kaçmak isteriz ama kaçamayız. Her döndüğümüz köşede onunla burun buruna geliriz. İnadınaymış gibi bütün herşey onu hatırlatır. Bu bazen bir acıdır bazen bir kişi bazen bir olay, bazen...

Sanki bir sokaktayızdır bizden başka kimse yoktur. Bizi takip eden biri vardır onun ayak seslerini duyarız ama kafayı çevirdiğimizde kaybolur. Biz hızlanınca oda hızlanır yavaşlayınca oda yavaşlar. Öyle karanlık bir sokaktır korkularımız.

İçimizde sessiz çığlıklar kopar duyan olmaz sadece biz biliriz. Paylaşmak istemeyiz çünkü paylaşılamayacağını; paylaşsak bile anlaşılamayacağını biliriz.

Hep aklımda bir görüntü var. Bir hayvanın ayak izleri toprakta iz bırakmış. O kadar sıkı basmışki yere iz ne yağmurda gidiyor nede fırtınada...Bu görüntü bana hep ayaklarımın yere basması gerektiğini hatırlatır ama sadece hatırlatır.

Zindan o zindanda kendinizden bile korkar duruma gelirsiniz. Sesiniz bile eskaza size unutmak istedikleriniz hatırlatılabilir.

Ama herşey gibi o zindanında bir sonu vardır. Siz istemeseniz bile sizi biri almaya gelir ve gerçekle aynı masaya oturtur.

Önce o başlar konuşmaya dinlersiniz...
Gene acır içiniz gene....

Siz istesenizde konuşamazsınız o konuşur ve kanatır içinizi.

Sonra pişman olursunuz keşke gerçek beni zindanımda bulmadan ben onu bulsaydım. Onu kabullenerek yaşamayı öğrenseydim diye. Keşke o sakakta hızlanmasaydım diye...

Çünkü siz gerçekten kaçtıkça o inadına üstünüze üstünüze gelir...

Asla kaçamazsınız.

En güzeli kabullenmek peki bunu bile bile kaçan o kadar kaçak niye var?

En iyisi bu sorunun cevabını bulmaktanda kaçalım.