Kalbin en sakin zamanı...

Günün ortasında susar iç sesin... Öyle birden bire... Kulaklarında uğuldayan o sarsıcı gürültüler yoktur artık... Şimdi fırtınadan arda kalmış bir limanda, hayli örselenmiş ama hala hayatta olan bir gemi gibisindir... Gün batımı sakinliğinde bir kaç martı geçer üzerinden...Bikaç tüy düşer beyaz...Martı neşesi yağar üzerine bir küçük tüye tutunmuş... Ağlarsın..."Hayat" dersin kendi kendine "Hayat böyle işte... Geri gelip yerleşiveriyor üzerine..."

Oysa "Bu fırtına bitmez demişsindir" kendi kendine..."Bu fırtına bitmez ve sağ çıkamam bunun içinden..."Bir yitik sanmışsındır kendini... Yitmiş ve kendi kendini bulamayan... Unutmuşsundur nice zaman önce, seni öldürcesine kıyılara çarpan fırtınalardan sağ sağlim çıktığını... Bir yara izi bırakan ve usul usul okşadığında o izi, sana "ayaktasın" dedirten o duyguyu unutmuşsundur bunca zaman...Bir başka fırtına sonrasına bırakmışsındır onu anımsamayı... Şimdi yeni bir izin vardır yüreğinin kıyısında... Yeni ve kanayan... Bilirsin kardeşi olacaktır eski izin bir zaman...

Kıyılarında hayatın yeni bir yol bulursun kendine... Yol uzun ve güzel... Gökyüzü bir o kadar mavi... Kendi sükunetinin yoldaşlığında koyulursun yola... Dudaklarında bir hayat türküsü seni bile şaşırtan...

Şimdi kalbin en sakin zamanındasıdır artık... Fırtınadan geri kalan...

RESİM: Rembrandt