Kaldı mı

Değişen dünyayla birlikte insanoğlu da değişiyor yavaş yavaş. Rotasyona uğruyor… Huyu suyu, hayata bakışı, insanlarla ilişkileri hep değişiyor… Menfaat, çıkar peşinde koşuyor çoğu zaman ve bu uğurda karşısına çıkan engelleri umursamıyor, gerekirse ezip geçiyor.

Hani derler ya bir elin beş parmağı kadar dostun varsa şanslısın diye… Şimdilerde onu bulmak bile güç. Arkadaş çok da dost yok.

“Ye iç dostla alışveriş yapma.” demiş Atalarımız…

Sonra “Sırrını söyleme dostuna onun da dostu vardır gider söyler dostuna. “ demiş.

Kime güveneceğiz o zaman. İnsan güven duymak ister, paylaşmak ister. Öyle ya üzüntüler paylaşıldıkça azalır, mutluluklar paylaşıldıkça çoğalır. İçinde biriktirirsen her şeyi gün gelir patlama arzusuyla yanıp tutuşursun…

O zaman arkadaş, dost seçerken dikkatli davranmamız gerek… “Bana arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim “ der bir Atasözü. Öyledirde… Kendimize benzeyen kişileri seçeriz çoğunlukla… Ruh ikizimiz olmalıdır bizi anlayabilmesi için. Ortak paydalarımız olmalıdır birlikte paylaşabileceğimiz. Oturup sohbet edebilmeliyizdir bir fincan kahve eşliğinde. Sinemaya, tiyatroya gidebilmeliyizdir. Okuduğumuz bir kitabın kritiğini yapabilmeliyizdir. Gecenin bir yarısında kötü hissettiğimizde onu arayabilmeliyizdir… İşte koşup geliyorsa dosttur, içtendir, samimidir, candandır. Sizi dinliyorsa sizi pohpohlamak yerine hatalarınızı da yüzünüze vuruyorsa dosttur. Aylarca görüşmemiş bile olsanız ilk karşılaşmanızda hiç konu sıkıntısı çekmiyorsanız, kaldığınız yerden devam edebiliyorsanız dosttur.

Bir düşünelim bakalım dostum diyebileceğimiz beş kişiyi… Kimler? Bulabildiniz mi… Hani gözünüz kapalı arkanızı dönebileceğiniz adam gibi adam diyebileceğiniz… Kaç kişiler… Eğer beş ismi çarçabuk sayabildiyseniz sizden şanslısı yok demek…

Şimdilerde komşuluk da kalmadı eskisi gibi. Herkes geçim derdinde… Birbirine gidip gelinmiyor... Kapı ağızlarında sohbetler yapılıyor buyur gel demeye kimsenin ağzı varmıyor gibi. Sıkıntılı bir dünyada herkes aman bana dokunmayan yılan bin yaşasın diye düşünüyor. Sen tokken komşun aç mı bilmiyorsun. Hasta mı bilmiyorsun… Hafta sonları büyük alışveriş komplekslerinde geçirmek tercih ediliyor. Dost sohbetleri artık msn da yapılıyor.

Mesafeler uzaksa harcayacağın benzini düşünüp ziyaret etmiyorsun dostunu bayramlarda bile. Kuru bir mesajla geçiştiriveriyorsun, olup bitiyor işte. Tabii ziyaret edersen şaşırıp beşerip de iadeyi ziyaret edenlere ikram edeceğin öteberi var, masraf var…

Bir de hep sorun getiren insanlardan uzak durmak istiyor insanoğlu… Yorgun ruhunu bir başkasının derdiyle daha da sıkmak istemiyor. Ruhuna iyi gelecek şeyleri yapmayı tercih ediyor.

Dost olmak güzel de … Dostum var demek güzel de…Öyle ya da böyle; unutulmamalıdır ki “ Her dost dosdoğru dost olmaz. “

Peki onlar, dostlarınız kaç kişi kaldılar?..

Babacığımın 11.11.2006 tarihinde kaleme aldığı “Kaldı mı “ isimli şiirini paylaşmak istiyorum sizlerle…

“Ne oldu insan denen bizlere böyle

Birbirine sevgi, saygı kalmadı

Yıllar boyu dost bildiğin insanlar

Güvenecek eş, dost, kimse kalmadı.

Düştü millet acımasız geçim derdine

Çoluk çocuk yollarda sabah sabah

Belirli bir kesim lüksün peşinde

Evinden tok çıkan kimse kalmadı

İş bulmak, çalışmak aslanağzında

Komşuluk merdiven başı, kapı ağzında

Perdeler çekik, kapılar örtük gün boyu

Bir bardak çay ikram eden kimse kalmadı.

Komşusundan sakınmazdı bir tabak aşı

Tırnağın kaldıysa başını kaşı

Dostunu gördün mü değiştirir yolu

Eşe dosta selam veren kimse kalmadı.”

(14.11.2008)