Kan düşmanım evimde!

Gecenin karanlığında bir sesle irkilip uyandım. Sessizlikten saatin baya ilerlemiş olduğunu anlayabiliyordum. Peki ya beni uyandıran ses neydi? Yoksa , yoksa onlar mı geldi? Evet salondaki camı açık unutmuşsak gelmiş olabilirler! Aman Allah'ım ya cocuklarıma zarar verdiyse?

Hemen kalkmalıyım. Şunu da elime alayım bana yardımı dokunacaktır. İnşallah kimseyi uyandırmadan haklarım onu. Acaba şimdi koridorda mıdır, yoksa hala salonda olabilir mi? Ben hazırlıklı olayım da ne olur ne olmaz. Umarım benden önce cocuklarıma ulaşmaz. Ah neden dikkatli olup da şu camları kapatmıyorum ki...

Heycanlandım ya odadan çıkarken birden karşıma çıkarsa! Ne yaparım o zaman? Sakin olmalıyım. Ne var ki bundan ondan daha korkak değilim hatta daha cesurum. Ama nasıl cesaret edip de evimin içine girebildi, aman tanrım nasıl böyle bir hata yaptım.

Artık ne olursa olsun bu odadan çıkmalıyım. Yüzyüze gelip onunla hesaplaşmalıyım. Hem ne olacak ki ya o kazanacak ya da ben. Hem belki erken davranırsam cocuklarıma ulaşmadan ben ona ulaşırım. Çıkıyorum odadan.

Ve işte orda! Bana bakıyor. Sokak lambasının aydınlattığı koridorda karşı karşıya geldik. Hangimiz önce davranacağız acaba? Ben davranmalyım ailemi korumalıyım. Heycanlanmamalıyım. Hala bana bakıyor, o da ürkmüş olabilir. Sonuçta burası benim evim. Heycanlanıyorum bir an önce davranmalıyım. Silahım elimde.

ŞLAP!!!

Oh işte bu kadar. Nasılda duvara yapıştı. Ah şu sivrisinekler ailemin ve benim kan düşmanlarım. Birinden daha kurtulduk.