Kanatlarım olsaydı

Duaların kanatlarıyla sıkıntılarımızın uçup gideceğini okumuştum bir yerde. Böyle kolay bir yöntem varken ben zoru seçip kendim kanatlanıp uçmak istemişim hep, sıkıntılarımdan kurtulmak adına.

Çocukken sokaklarda büyüdüm ben, erkeklerin çoğunlukta bulunduğu arkadaşlarımın arasında. Dolayısıyla daha çok erkeklerin arasında rağbet gören güce dayalı her çabanın içinde ben de yer aldım. Bunlardan biri de daha çok cesaretimizin sınandığı yüksekten atlama rekorlarıydı. Demiryolu köprülerinden tutun da evlerin ikinci katlarındaki balkonlarına varıncaya kadar her yer “ kim atlayacak” şeklinde bir yarış alanına dönüşebiliyordu. Tabii, bu kadar atlayıp zıplayınca ebe- hemşire olan rahmetli babaanneme ve kırıkçı- sınıkçılara çok iş düşüyordu. Alçılanmadık, çekilmedik, yaralanmadık yerim kalmamıştı. Çocukluk işte, diyemeyeceğim.

Neden? Çünkü ben kırklı yaşlarımda da yamaç paraşütü yaptım. Kırkından sonra azanlardan değilim yani. Ben hep öyleydim. Yine dizlerim parçalandı ve nahoş diyebileceğim bir sürü şey yaşadım ama atladım. Bu yaşadığım nahoşluklardan dolayı birlikte atladığım profesyoneli suçladığım için yıllarca ona beddua ettim. Hatta geçen yıla kadar onun adının yazılı olduğu fotoğrafı bile sakladım. Olur ya basında ölüm haberi çıkarsa adını unutmayayım ki içim soğusun diye. Böyle güçlü bir kine sahiptim. Geçen yıl kendime ve hissettiklerime temas edebildim şükürler olsun ve resmi sevgiyle yırtıp attım.

Uçma tutkum bitti sanmayın. Geçenlerde evimin bir duvarına bir sürü renkli uçan balonların resimlerini yapıştırdım. Evrene mesajımı görsel olarak da iletmek istedim. Çünkü ben en kısa zamanda Kapadokya’da balon turlarına katılmak istiyorum. Umarım, Tanrı’m” yedisinde ne ise yetmişinde de oydu” dedirtmek için yetmişli yıllara kadar bekletmez beni.