Kanıksar olduk ağlanacak hallerimizi

Aslında çok işlenen bir konudur bu, bir daha işlensin, ben işleyeyim dilim döndüğünce, kalemim erdiğince. Çok yaralar beni kanıksamak eylemi, iç çatışmalarıma ön ayak olur, yıpratır beni. Oldum olası sevmemişimdir zaten kanıksamak kelimesini, ilkokulda bir Türkçe öğretmenim dilbilgisi dersinde kanıksamak fiilini işlerken "Mesela bir süre sonra açlıktan ölen çocukların haberleri çıkınca üzüntü duymaz olduk, bu kanıksamaktır." demişti, işte o gün bugündür yani ben kanıksamak nedir öğrendiğimden beri bu kelime hep hüznü çağrıştırmıştır beynimin "Neden?"lerle dolu köşelerinde. Zaten en çok da bu yormaz mı insanı; cevabı bulunamamış "Neden?" soruları. İşte benim için olay tam da bu noktada başlıyor; "Neden kanıksıyoruz?".

"Neden şehitlerimize birkaç gün yandıktan sonra, olanları unutuyoruz?", "Neden ülkemizi galeyana getirmeye çalışan her şeye, herkese lanetler okuyup da ülkemiz için iyi bir şeyler yapmaya çabalamıyoruz?", " Neden artık cinayet haberleri bizi eskisi kadar yaralamıyor?", "Neden televizyonlarda magazinsel programların ilgi gördüğü kadar siyaset programları ilgi görmüyor?"...

Çünkü kanıksıyoruz, her gün biraz daha alışıyoruz yuvamızdan olmayan ölümlere, her gün kendimizi biraz daha kandırıyoruz "Ben tek başıma ne yapabilirim ki" lerle, her gün biraz daha tüketimi yüceltme bombardımanının etkisinde kalıyoruz, her gün biraz daha yıkanıyor beyinlerimiz. Ama tüm bu cevapların sonunda yine aynı soru geliyor insanın aklına "Neden kanıksıyoruz?" ve yanında promosyon bir soru daha "Neden kanıyoruz kurgulanmış kandırmacalara, tüketimi yücelten reklamlara, asılları unutturmaya çalışan sanallara?".