Karadan öte siyah

Güneş henüz doğmuştu.

Tepedeydim. Bildik bir tepe. Onu gördüm. Aşağıları seyrediyordu. Yalnızdı. Karadan öte siyahtı. O da beni gördü. Havlamadı. Koşmadı. Hırlamadı. Kıpırdamadı. Biraz bana öylesine baktı. Sonra aşağıları seyre devam etti. Toprağa bakıyordum. 

Korktum birden. Ya bana saldırırsa. Başladım koşmaya.

Denize indiğimde o beyaz köpek karşıladı beni. Buraların bildik beyaz köpeği. Aktan öte beyaz olanı. Kuyruğunu sallaya sallaya dört döndü etrafımda. Nefes nefeseydim. İyi koşmuştum. Ne o, gülüyor musunuz halime? Kim korkmaz tepelerde gezen o simsiyah köpekten!

Birazdan yine çıkacağım o tepeye. İşim var.

Tepedeyim. Karadan öte siyah köpekten ses yok. Toprağı inceliyorum. Bu toprakla işim var. Ağaçlar sizin olsun, manzara, gök, mis koku; ama bana bu toprak lazım, onunla işim var. Şu koşarak gelen o mu, yoksa ben mi yanılıyorum, keşke beyaz köpeği yanıma alsaydım.

Güneş batmıştı.

Ne arıyormuş buralarda? Toprakla bir işi varmış. Ama bu topraklar Siyah'ın. O da biliyordu. Öyleyse? Ötesini bilmiyorum. Ne yaptınız? Taşıdık ondan kalanları. Ne kalmıştı? Bir iki parça bir şey. Sorun çıkmaz değil mi? Kimsenin bir şeyden haberi yok.

Karadan öte siyah bir köpekti o.

Beyaz bir köpek gelmiş sonra buralara. Güneş doğar doğmaz burada yerini alırmış. Sonra, güneş batana kadar manzarayı seyre dalıp ağlar gibi sesler çıkarırmış. Sorduk, bir tanıyan çıkmadı bu beyaz köpeği. Galiba aşağıdan, denizden gelmiş.

Aktan öte beyazdı o köpek.

Ş.Y.