Karaladım sadece öfkeyle

Çok asabiyim şu an, saat 23:45 ve ben sabah 06:30 ta saatimin çığlığıyla ayaklandığımdan bu yana dek bilmem kaç saat geçmiş. Ve ben bu kadar saat hep gereksiz şeyler yapmaya zorlanmışım. Saat 17:00 te sonlanması gereken mesailer, cici görünmek için birilerine sözde lüzumlu saatler ilave edilerek 22:00 ye alınmış.

Nerede olduğunu, nasıl olduğunu söylemiyeceğim. Ama kızmakta haklıyım kendimce. Çünkü biliyorum saat 17 den sonra hiçbirimiz dünyayı kurtaramadık. Kırışıklıklarımızı fondatenle örtmeye çalıştık. Yaşımızı gizledik, yaşamdan çaldığımızın farkına varamadan. Oyalandık, geveledik, gevelettirildik.

Çok yol alınıyor olduğunu düşündüler, halbuki yollar suya çekmişti ıslandıkça içimizde kanayan yarayla.. kısaldı kısaldı kısaldık. Kimse farkına varamadı çünkü herşey orantılı bir boyut değişimine uğramıştı. Akvaryuma konmuş balık gibi, camların farkına varamadı kimse.

Anlayamadınız sanırım.

Anlatamadım ya da.

Anlamsız harcanan vaktimin verdiği öfkeyle dökülen bir kaç satır yukarıdakiler sadece.

Anlamsız onca şeyin arasında; anlam ararken ben.

(karalamadan ibaret sadece...)