Karanlıklar prensesi

Senden sonra kendime güzel bir isim buldum. Haberini verdi mi kuşların?

Ben senden sonra sensiz hayatın içinde sığındığım yıldızlı gecelerin uçsuz gizeminde, kendime karanlıklar prensesisin, diye haykırdım.

Dehlizlerin kucağına kendimi bıraktığımda onlar beni baş tacı yapıverdi. Gözyaşlarımı insanlardan uzak karanlıklarda akıttım. O acı yüklü damlacıklar kristalleşiverdi aniden…

Karanlık gece senden daha çok sarıldı. Sihirli değneğiyle pul pul olan gözyaşlarımı, birer inciye çevirip başıma taç yaptı. Ben onun yegâne prensesiydim. Şarkılarımı ona söyledim. Senin önemsiz bulduğun günlük yaşamın yorgunluğunu kahve keyfi tadında onunla paylaştım. Sen yoksun ama sevgili… Bazen zihnime takıldığında karanlık gecenin hışmıyla irkildim. Biliyorum ki, beni başkasıyla paylaşmaktan nefret ediyor. Nefreti bazen fırtınaya dönüşüyor; bazen deprem yaratıp, yerin dibinden çıkıyor. Geziyor diyar diyar seni arıyor, bende olan varlığını bitirmek amacı… Duyarsan bir yerlerde bir deprem ya da fırtına bil ki yeni koruyucum seni arıyor… Kaybol yok ol benden uzak kal ki senin uğrunda binlerce can ölmesin… Ben onun paylaşamadığı olmuşum.

Keşke demiyorum ama sevgili isterdim ki senin yanında seninle paylaşayım sevgimi…