Kardeş kardeşe

Giden çamaşır makinesi, muhakkak bir boşluk yaratmıştır banyoda. Gerçekle yüzleşmeden önce, o boşluk bir kara delikti zihnimde. Fakat kapıyı açıp “ ferahlık mı “ bu hissettiğim dediğim an… Sarıldım hemen kızgınlığıma, öfkeme.

Kardeşimin çamaşır makinesi ile benimkisi yan yanaydı. Yan yana, can cana. Kardeşiminkinde benim çamaşırlarımı yıkardım, fazla kirlenmesin diye. Benimkinde ise; köpeklerimizin çamaşırlarını yıkardım, “ canım feda olsun onlara” zihniyetiyle.

Oturmuşken düzen yerine, “ kardeş payı “ dediğim payda üstüne… Bir telefon geldi kardeşimin eşinden. Kardeşine istiyordu kendilerine ait makineyi.

Dilim başka söyledi gönlüm başka. Tabii, biz artık baba evindeki kardeşler değildik ki… Yaşam da, tıpkı babam gibi eşit dağıtsın bize köfteleri. Rahmetli, kendi elleriyle yoğururdu kıymayı, hem de tepsiye vura vura. Sonra itinayla şekillendirir köfteleri ve pişirirdi ızgarada. En son görevi de, onları sayarak dağıtmaktı tabaklara..

İşte, şimdi ben de dağıtıyorum kederimi. Herkes payına düşeni alsın diye.