Karıştığım...

Düşünme
düşün-me
düşünme
düşün-me

düşünmeyi de düşünme
ne kadar tekrarlarsan o kadar anlamsızlaşır kelimeler
dene...
adını söyle aynanın karşısında yüz kere,
kim bu seslendiğin ya da sana seslenen yabancı?

Aldırma, takma, düşünme, önemseme... Gözlerin dalınca uzaklara... Hani gözlerin dalıp gidince, düşünce boşluğa...
İçinden kopunca birşeyler, düşünce derin uçurumlara, yapınca yankı... Hani öyle acımaz ya canı insanın bazan, acımaz ya içi, hani dalınca gözleri...

Düşün-me... Kabullen-me... Aldır-ma...Alış-ma... Karışsın, arapsaçı olsun akıl... Bırak-ma... Önemse-me..
Değmez bu dünyaya bir saniyelik bile düşünce. Bir saniyelik bile aldırış. Bir saniyelik bile kabullenmek, alışmak, takmak, takmamak. Önemsemek ya da önemsememek...
Değemez bu bu dünyaya... Kar kalsın yaşadığın yanına. Kar belle ki kar olsun yaşanan. Ya da zarardır her nefes...

Düşündüğün an yorulur, önemsediğin an üzülür, aldırdığın an ağlar- mısın?Alışıp kabullendiğinde sen misin? Sen kalır mı sende? Ben düşündüğümde, beni bulamam, kaybederim bilmediğim sokaklarda. Düşünmezsem gündüzlerim gece, yollarım aşılmaz-mı? Evet...


Karıştım rüzgara
buluta
toprağa
sümbüle
gökkuşağına
denize
yağmura
saka kuşuna
ağaca
kiraza
güneşe
kara
seher vaktine
alacakaranlığa
_insana
dosta
düşmana_
karıştım rüzgara...