Karşılaşma

Aradan geçen zamana inat arkadaşlığına sahip çıkan bir insan uzaklardan çıkageldi. Ne güzel öyle değil mi? Hangimiz arıyoruz bugünlerde arkadaşlarımızı? Bırakın yıllar önce izini kaybettiğimiz birini bulma zahmetine katlanmayı, aramızdan birileri birkaç aydır haberleşmediği birini arama büyüklüğünü gösteriyor mu? Yoksa ben mi yanılıyorum, herkes vefalı da bir ben mi vefasızım. Çoğumuz ilk adımı karşıdan bekleyip usan mıyor mu? Hadi hadi hepimiz aynıyız bilmiyoruz arkadaşlığın kıymetini.

Çocukluğumuzu geçirdik bir çoğuyla. Bugün bize yabancı olanlarla aynı bahçede kan ter içinde kalana kadar koştuk, oynadık. İlk yalnışlarımızı onlar gördü, sonra çocuk gözyaşlarımızı ve avazımız çıktığı kadar bağırıp duran, tepinen yanımızı hep onlar gördü. Kimseye söyleyemeyeceğimiz çocukluk sırlarımızı onların kulaklarına fısıldadık. İlk cesaretimizi onlardan aldık.

Ve sonra, sonra büyüdük. . . Küçüklüğümüzün vazgeçilmez ortakları zaman içinde yok olup giden her şey gibi sessizce çıkıp gitti hayatlarımızdan. Verilen sözler kaldı bir elimizde, buluşulup giderilecekti hasretimiz. Buluşup eskileri hatırlayacaktık, yenileri anlatacaktık birbirimize. Olmadı.

Ama ne mutlu bana. Eskilerden çok eskilerden bir arkadaşım beni hatırladı. Varsın onüç yıl olsun görüşülmemiş yılların toplamı. Buluşur çıkarırız geçen zamanın acısını. Yeterki bir kere daha sesini duyursun. Çünkü kendisine ulaşmam şu an mümkün değil. Ne adres var elimde ne de bir telefon numarası.