Kendini Taşımak

Duyularım ve düşünsel yorumlarımla oluşturduğum algılamayla bulduğumu sandığım kendimi ancak birkaç adım taşıyabiliyorum. Yürüdükçe yok oluyorum; yokluğumdan yeni bir kendim oluyorum. Durdukça en son olmuş kendimi bir anlığın çerçevesine tıkıştırıyorum; bu kez de çerçevelenmiş kendim benliğimin özgürlüğünü aynı çerçeveye tıkıştırmaya çalışıyor. Gene de özgür benliğin hiçbir çerçeveye sığmayacağını sezinleyebiliyorum.

 

Ben insanım; insan olmaya çalışıyorum. İnsan olmak sürekli kendini yok edip baştan yapmak değil, kendini eğitip olumlayıcı etken yapmaktır. İnsan sonsuz evrimin bilinçli bir etkeni olabildiği sürece insanlaşır.

 

Umarım ölmeden önce insana, hayvana, taşa, toprağa, duvarıma tırmanan sarmaşığa her bakışımda duyumsadığım o “evren özünden” kendime bir anlam yapabilirim.

 

Geldiğimiz ve döndüğümüz yer inançtan öte bilinebilir değildir. Doğumdan sonrası ve ölümden öncesi de aslında varoluş ayrıntısına geçici bir yorum bilgisidir. Ancak sadece insan ayrıntıdaki tümsel uyum birliğini fark edebildiği için TANRI kavramının evrensel dolaşım yazgısı da insanın kendini bilerek sürdüreceği varoluş yazgısına bağlıdır. İnsanı yok ettiğimizde Tanrı en azından evrenin Dünya yakasında bilinmez olur…

 

İnsanın kendine bencil bir mana yapmasından çok ortaya, yani insanlığa mana katmaktan söz ediyorum. Herkes kendinde var olduğunu düşündüğü cevheri işleyip ortaya sersin, kendine bir şey katacağını düşünen her kimse gelsin ortadan alsın. Tabi parayla değil; toplumsal eğitim sandığından...

 

 

Muharrem Soyek