Keşke dedim ama...

Bulut, güzel beyaz bulut. Keşke seninle yolculuklara çıkan bir masal perisi olabilsem ya da bir çocuk dedim bu sabah. Öylesi güzel bulutlar, tombul sevimli uçurtmalar gibi akıp akıp gidiveriyorlar. En geride kalanlar da o küçük atlar, midilliler gibi dörtnala. Tüm günümü koltuğa uzanmış buluttan midillilerle çıkılan düşünsel gezilere dalarak geçirebilirim, bıkmadan ve kuşkusuz zaman benim olabilse.

Zaman, çoğu zaman bizden çalınandır. Bunu en çok yakınlarımız ve sevdiklerimiz yapar. Belki de farkında olmadan yaparlar. Nasıl olur demeyin. Maddi bir karşılığı olmayan emeğinizin görmezden gelinmesi, o edim için harcanan zamanınızın da hiçe sayılması değil midir?

Bazen en büyük kötülüğü kişi kendine de yapabilir. Onca zaman harcanan emeği evet ya kendisi, kendimiz hiç olmamışçasına yok sayabiliriz.

Alçak gönüllülük, dağınıklık, dikkatsizlik, telaş ve hatta unutkanlık ... kimbilir daha nice neden sıralanabilir.

Gecenin bir yarısı ve benim ayrıksı ve tombul bulut kümelerim tıpkı göçmen kuşlar gibi hiç görülmeyecek, gidilmeyecek ve bilinmeyecek ülkelere doğru akmakta dörtnala.

ezgi umut 2009 7 31


<ımg border="0" alt="" src="http://i.milliyet.com.tr/Banner/bbog_40tl.gif" width="300" height="60">