Kimse bilmez

Siz hiç aynada baktınız mı kendinize uzun uzun?

 

Sabah uyandığımızda, makyaj yaparken, saçımızı tararken veya ustümüzü değiştirirken belki... Ama benim kassettiğim bunların hiçbiri değil. Kendi gözlerinin içine bakmak, kendi gözlerinde, damarlarında akan siyah kanları görmek. Yabancı birine bakar gibi... Öylece izledim göz bebeklerimde kendimi bu gece; korkularımı, endişelerimi ve sessizliğe gömülüşlerimi.

 

Ben sessizleştikçe adımı unuttum, adını unuttum sanki gecenin gömdüğüm her ruhta.

Ne oldu bana böyle? Neden korkuyorum bu kadar, bir okadar güçlü gözükürken?

Çok derin mevzular bunlar canım, kimsenin girmek istemediği, kendini yormak istemediği kadar derin. Sen dinleyecek misin peki anlatırsam? Kalıcak mısın okadar yanımda? Kimse bilmez bu hikayeyi. Yaralıyız hepimiz işte; agla, gül, oyna hepsi sadece bir yanılsama, göz yanılması gibi.

 

Herşey çok sevmekten belki, düşmek çok yükseklerden ve düştüğüm yerden yine ayağa kalkıp tekrar kanatlarımı takmak istememden.

Yaktım nice gemileri, yıktım kumdan kalelerimi ama kesmedim kanatlarımı daha, kesemedim. Silmedim savaş boyalarımı. Baktığım kendi gözlerimde, senin bıraktığın öfkeyi görüyorum bu gece. Öfkenin aşka bulandığı kelimeler, sana hiçbir zaman diyemediğim ve şimdi sadece nefrete dönüşen. Artık yalan gibi soğuk ve ıssız geliyor bütün bu sözler. Çok söylemek istediğim, içimden tekrarladığım sonra sırtımı dönüp uyuduğum, unutmak istediğim.

 

Unuttum işte, gülüp geçtim sana bugün, iki saniye sürdü topu topu. Gidememekten korkmak gibi gidip de dönmemek istemek kadar çelişkili.

Sevmek de sadece o andı, işte o anda bıraktım ben de seni. İki nefes çekip şu zifirli mereti södürdüğüm gibi.