Kimsesiz sokaklar

“Ben küçükken, sokağımız çok büyüktü. Sonra ben büyüdükçe sokağımız küçüldü” 

Bu iki cümleyi geçenlerde kızımın okuduğu bir kitapta gördüm. Aklıma takıldı, bu sözler üzerine kendimi düşünmekten alamadım. Çocukluğuma döndüm. Gerçekten de doğru, ne kadar büyüktü bizim sokağımız.Güneşin yüzünü göstermediği günlerde bile sıcacıktı. Gecenin sessizliğinde bile bazen kahkaha atardı, bazen de hüzünle bakardı. 

Neden diye düşündüm. Çünkü, sokağımızda aynı hayatı doyasıya paylaştığımız komşularımız, dostlarımız vardı. Her gün sokağımızdan geçen yoğurtçumuz, sanki sadece bize yoğurt satardı. Bakkal Ali Bey Amca’nın peynir kokan kokusunu hala duyuyorum sanki. Kuru Temizlemeci Edibe Hanım Teyze, yorgun olduğu her halinden belli olsa da yüreğiyle sevgi dağıtırdı. Bir de Kedili Teyzemiz vardı, evinde kedi beslerdi. Sokaktaki kedi ve köpeklere bakardı. Herkes ona saygı duyardı. 

Ben büyüdüm, sokağımız küçüldü.Şimdi o küçük sokaklar bile ne kadar ürkütüyor insanı. 

Kızım 9 yaşında , sokağımız sadece adı ile yaşıyor. Camdan karşı apartmana baktığımızda, kızım, ışıkları yanan evin kime ait olduğunu ya da kulağımıza gelen kahkahaların sahiplerini bilmiyor. Artık kimse birbirini tanımıyor aynı sokakta yaşarken bile. Kapı çaldığında koşarak kapıyı açarken, şimdi artık korkuyoruz. İnsan en çok kendi çocukluğunun sokağında yaşar ama çocuklarımız, kendi çocuklarını bizim gibi yaşamıyor. Odalarına kapanarak, teknolojinin sonsuz nimetlerini kullanıp kendi dünyalarını yaratıyorlar. Öyle bir dünya ki soğuk, sanal, adı dünya olmasına rağmen bizim dünyadan küçük sokağımız kadar sıcak değil. 

Çocuklarımız, sokaklarını tanımıyor, sokaklarında yaşayamıyor. Nerde bizim çocukluğumuz diye aramayalım , sokaklarda kaybolmuşlar. 

Sokaklarımız kimsesiz kalmışlar.