Köşe dönüldükten sonra unutulmayandır...

Köşe yazarı, bir köşeye mahkumdur. Köşe, yazara ait değildir. Emaneten köşesine çekilmiştir ve aktarımlarını, köşenin sahibinin belirlediği köşe kuralları uyarınca paylaşır. Kurallar kementlere benzer ve hareket serbestisini kısıtlar. Fikirler özgün değildir. Yontulmuş ve kalıplanmış biçimde fikirler, işgal eder köşe yazarının kendisine ait olmayan köşesini. Köşe yazarı takipçilerine bir buket gül armağan ederken, gülün dikenlerini kırmak, onu kalıplara sokmak zorundadır. Zira köşenin gerçek sahibi öyle istiyordur, öyle de olur. Oysa ki dikensiz güle, gül denilemez. Tutulan ellerde, bellenen belleklerde, fikir yaraları açmalıdır dikenli gül. O zaman, paylaşım hakiki ve canlı olur. Köşe yazarının güvendiriciliği ve inandırıcılığı, köşesinin sahibinin erdemleri kadardır. Sahne sahibindir ve oyuncu emanettir.

Blog yazarları; onların bir köşesi yoktur. Bütün köşeler onlara aittir. Ahlaki ve toplumsal değerleri zedelemeden, istedikleri çayırda at koşturabilirler. At, fikirdir. Safkan olanı makbul sayılır. Kendinden doğan ve melez olmayan fikirler etkileyicidir. Şunun, bunun üretimlerine kaş göz yapmak, fikir sayılmaz. Gerçek fikrin gözü , kendinden sürmelidir. Kalıcı olanlar , toplumu ileri taşıyanlar; kendini fitil edip, fikirleriyle mum gibi aydınlık verenlerdir.

Blog yazarları içinden bu hususlara mahsus fikir sahipleri, kısıtlanmamış ve kementlenmemiş hür fikirleriyle sivrilecekler, medyayı geleceğe taşıyacaklardır. Ne var ki; her blog yazarı, bir köşe yazarı adayıdır. Önemli olan; köşe sahibinden, kiralık bir köşe aldığında, takınacağı tavırdır. İşin acabası; tabiatta özgür bir kuş olarak, fikir kanatlarını serbestçe çırpıyorken, bir kafes köşesine hapsolduğunda, gökyüzüne ait iletilerini ne denli özgür paylaşabilecektir.