Kötü bir huy bu şairlik!

Şairliğe merak sardığımdan beri bana bir haller oldu arkadaşlar!

Kafamda dizdiğim mısranın hecelerini kontrol ediyordum parmaklarımla ki; hanım bir tane doksan dokuzluk tespih getirdi!

“Ne bu?”

“Tespiih! Dua ederken elinle sayma diye! Şaşırma!”

“Hanım ben dua etmiyorum ki?”

“Ne sayıyorsun parmaklarınla?”

“Şiir düşünüyorum da; ölçülü olsun diye parmaklarımla sayıyordum! Sana yazdığım şiirlerde de öyle yapardım!”

Öğleye kadar yatarım zaten, kalktığımda başlıyorum!

“ Karnım ne de acıkmış, sofra hazır mı hanım?

Tereyağlı kuymağı ne çok istiyor canım!”

On dakika sonra bol tereyağlı kuymağı çayla beraber götürüyorum. Geçiyorum bilgisayarın başına ; çay da yanımda, ilk

sigaramı keyifle içerken haberlere göz gezdiriyorum.

“Hanım çayımı doldur! Şekeri içine at!

Bir de çayı karıştır, yok kollarımda takat!”

Öyle dememin sebebi iki elim de meşgul olduğu içindir! Hem de kafiyeye uygun!

İlk sigara başımı döndürüyor hafiften!

“Hanım, dünya dönüyor; sen kabul etmesen de!

Ertuğrul gaste alsın, bozukluk vardır sende!”

Ertuğrul başlıyor naz etmeye! Annesi de onunla oluyor!

“Haberleri okuyorsun ya internetten. Bırak şimdi gazeteyi! Bozuk yok!”

“Cebimde bozukluklar vardı , yoksa düştü mü?

Güvercinler de görüp üstüne üşüştü mü?”

Dedim ya artık her lafımı böyle kafiyeli vezinli söylemeye başladım.

İşler başlasa da bu huyumu değiştirsem!

“Alın ulan keseri! Hadi çivi çakmaya!

Utanmıyor musunuz aval aval bakmaya!”

Yok ya! Bu huy teneşirde çıkacak!

Kötü alıştım!