Küçük kız

Sabah saat 07.30

Sokaktayım

Küçük bir kız çocuğu.

Henüz 6 yaşında ya var, ya yok.

-Ayağında yırtıkmı yırtık bir ayakkabı.

-Saçları keçeleşmiş, kir içerisinde.

-Yüzü, gözü çamurlu.

-Üzerindeki elbise sökük değil, yırtılmış, paranparça bir vaziyette.

-Elleri soğuktan çatlamış.

-Aç olduğu belli.

-Gece boyunca hiç uyumamış.

-Uykusuzluktan gözleri küçülmüş..

Ahşaptan yapılmış bir el arabası.

-Üzerinde çöplerden toplanmış artıklar.

-Gazeteler, çimento torbaları, pet şişeler v.s.

-Düzgün bir şekilde istiflenmiş.

-Bir buçuk insan boyunda yüksekliği.

-Küçük kız el arabasını çekiyor.

-Asfalt yolda, arabaların arasında, ışıklardan geçmeye çalışıyor.

-Can hıraş koşturuyor.

-Yorgun ve bitkin küçük kız çocuğu.

Sabah sabah.

-İçim acıdı.

-Yüreğim sızladı.

-Beynimde feci bir şimşek çaktı.

-Tüylerim diken diken oldu.

-Ruhumdan bir şeyler koptu gitti.

-Gözlerim doldu.

-Gözlerimden hafif hafif yaş boşanacaktı, kendimi topladım.

-İnsan olduğumdan utandım.

2008 yılının Türkiye’sinden ve Antalya’sından, acı bir manzaradır bahsettiğim.

-Beyefendiler türbanla meşgul.

-Beyefendiler için türban öncelikli mevzuu.

-Beyefendiler illede türbanı diline dolayacak.

-Beyefendiler türbansız yapamıyor.

Sabahın köründe, Türkiye’nin Antalya’sında, küçük bir kız çocuğu, sokaklardan topladığı ile yaşam mücadelesi veriyor.

Efendiler; Sorunumuz türbanmı?