Kürt aydı

... ama geç aydı.

PKK’nin önemli adlarından Murat Karayılan şöyle demiş:

“Tüm ayaklanma ve isyanlarda, Türkiye devleti Kürt’ü Kürt’e kırdırtmıştır. Bize karşı da bunu geliştirmek istedi. Başta gerçekten bizde acemiydik ve hatalarımız oldu. İnsanlarımız da bilinçsizdi. Yoğun baskı uyguladılar ve korucu ortaya çıktı. Olmaması gerekiyordu, ancak oldu. Korucu olan halkımız şunu bilmelidir. Bu partimizin resmi kararıdır: Biz artık korucuları hedef almıyoruz. Korucu olmak iyi bir şey değil, kötü bir şey. Biz bunu eleştiriyoruz ama korucuları hedef almamız, öldürmemiz gerekmiyor. Bu durumu değiştiriyoruz. Korucu, düşmanın silahını kaldırdığı için eleştirilmelidir. Ancak korucuyu fiziki olarak tasfiye etmek doğru değildir. Koruculara karşı silah kullanmayacağız.”

http://www.taraf.com.tr/guncel-haber/pkkdan-cok-onemli-karar-karayilan-ilk-kez-acikladikoruculara-artik/

Ancak, bunu kalkıp da, PKK ile İran Kürdistan Demokratik Partisi’nin silahlı çatışmasının ardından söylemesi, epeyi ofsayt olmuş. Son momentte saldıranlar PKK’liler, yani Karayılan’ın tarafı  idi.

Barzani’nin kendinin saydığı topraklarda bunun yapılmasına öfkelenip, dayılanması da zaten komedi bir durum.

Suriye’ye gidip, IŞİD’den korkup, kendi sivil halkını koruyamayan da Barzani’nin ordusu. Onlar müdahale etmediği için belki 3 bin Kürt sivil öldü ve 300 bin göçmen oldu Suriye’de, tek kerede.

Kürtler’in Kürdistan olmak istiyorlarsa, yapması gereken birinci şey, bu savaşanların, ‘biz başız, halkımız da ayak’ tavrından acilen vazgeçmesi. (Bu deyimi, 1983’te birlikte içeride yattığım elit Kürtler’in ağzından bizzat dinledim.)

Ancak, ister proto-feodal-göçer gelenekli toplumlarda olsun, ister ulus-devletlerde olsun, halklar kolay bölünür. Çünkü binden sonraki kalabalıktaki toplumlar, değil 10, 100 veya 1.000 parçaya bölünür. Şunu unutmamak gerekli: 10 milyon nüfuslu bazı ülkelerde, mecliste 20 parti var ve aynı zamanda seçim barajı (% 2-3 gibi).

Kürtler’in durumunda bir de, en az 3 dil (Türkçe, Arapça, Farsça) ayrımı da var.

Alevi-Sünni ayrımı da var.

Sınıf ayrımı da var.

Ancak, en önemli eksi ise şu:

Kürtler, gecikmeli ulus-devlet olmak isterken, en büyük 2 odak olan Irak ve Türkiye Kürtleri’nde, liderlerin Dünya’da habersizliği ve illa ki sırtını ABD’ye dayama isteği var.

Kürt yazar Mehmet Uzun bile bunu istemiş:

“Gazeteci Barış Terkoğlu ve Barış Pehlivan’ın son kitapları ‘Gizli BelgelerdeTürkiye’nin Sırları-Mahrem’ kitabında, Kürt edebiyatının temsilcisi olarak tanıtılan Mehmed Uzun’un, ABD Adana Konsolosluğu Siyasi Memuru Eric Green ile 15 Haziran 2007’de yaptığı görüşmede söylediklerine yer verilmiş. Green’in ülkesine gönderdiği kriptoya göre Mehmed Uzun, ‘Kuzey Irak’taki Kürt hükümetinin, bölgenin diğer yerlerinde de liberalleşmenin yolunu açacağına inandığı demokratik kazanımlarını korumak ve onu dış güçlerin tehdidini önlemek için, ABD’nin veya NATO’nun kalıcı bir varlık oluşturmasını’ istemiş.”

http://odatv.com/n.php?n=unlu-edebiyatcinin-abdden-talebi--2505151200

ABD ise, Kürtler’in parçalanmışlığından çıkar yaratan bir ülke. En başta Talabani-Barzani ikiliğinden.

Şimdi, tüm bu sayılan koşullarda, Kürtler’in birbirine girmeme arzusu anlaşılır bir şey ama bunu TC’deki 100 bin ölünün 80 bini Kürt iken ve bunun en az 40 bini olarak, Kürt Kürt’ü öldürmüş iken söylemek, başka gizli hesaplar demek.

Yani:

Korucular bizi vurmasın, biz de seçimden sonra rahat rahat TC’yi vuralım, demek.

Dipnot:

Mehmet Uzun gibi birinin, ABD’nin demokrasi getireceğine; Adalet Ağaoğlu gibi birinin, önce AKP’nin, sonra HDP’nin demokrasi getireceğine inanması, (roman, şu bu yazan) edebi yazarların ne denli tarih bilinçsizliği olduğunun kanıtıdır. İnsan, konuşamayacağı konuda hiç olmazsa susmayı akıl etmeli.