Lozan

Lozan Antlaşmasını değerlendirirken bazı şeyleri gözden kaçırıyoruz.

Başta belirteyim ki Osmanlı’nın yıkımını hazırlayan en önemli etken, sınırları içinde bulunan ve sanayi devriminin en önemli ihtiyacı olan petroldür.

Misak- Millî sınırlarımız içinde bulunan Musul, Kerkük ve Batum bölgeleri geri alınamamıştır.

Batum’u Sovyetler vermediler.  Çünkü burada Bakü petrollerinin Karadeniz’e açılan gazyağı boru hattı vardı. 

Musul ve Kerkük bölgesi de Mondros Mütarekesinden ( 30 Ekim 1918) sonra, 15 Kasım 1918 tarihinde işgal edildi.

Müttefikimiz olan Almanların da gözü bu petrol yataklarındaydı. Nuri Paşa kumandasındaki Türk Ordusu 15 Eylül 1918 yılında Bakü’yü aldıklarında buna Almanlar karşı çıktılar. Mondros Mütarekesinin ardından Ruslarla yapılan Moskova antlaşmasıyla Azerbaycan Ruslara verildi.

Türkiye,  yeni yayılmacı Sovyetlerin baskısını ensesinde hissederek Lozan’a gitti. Azerbaycan, Gürcistan, Ermenistan Sovyetleşmiş, yeni Çarlar eskisine rahmet okutuyordu.

Sınırlarımıza dayanmışlardı!

Bir de İstanbul’un hâlâ İngiliz işgali altında olduğunu bilmekte fayda var!  Lozan Antlaşması 24 Temmuz 1923’de imzalandığı halde İngilizler 2 Ekim 1923 tarihinde İstanbul’dan ayrılmışlardır.

Bir de, yirmi yıldır cepheden cepheye koşmakla bitap düşmüş bir millet.

Böylesi şartları göz ardı ederek hüküm verenlere bu fıkra yakışır sanırım.

Kadın hamamı fırın gibi yakmış yıkanıyor. Birden kapı çalınmış. Giyinmiş kapıyı açmış. Gelenler telaşla” Abla, kocan dağda tipide soğuktan donmuş. Cenazesini getiriyorlar!” demişler. Kadın umursamamış.

“Bu havada donan koca bana lazım değil!” demiş!