Mağara çağlarına mı 1970'lere mi dönüyoruz?

Gösteri yapanlar bağırıp çağırsınlar bile polis onların can güvenliğinden sorumludur

Bilelim ki hiç kimse, hiçbir iktidar kendi doğrularını, yasa dayatarak bile olsa, azınlık durumundaki kişi ya da topluluklara dayatamaz. İktidarlar da muhalefet yetkilileri de her konuda seslerini yükselttikleri gibi onlara bağlı ya da değil değişik özelliklerdeki gruplar ile topluluklar da seslerini yükseltebilirler. Demokrasi kuralları içerisinde bunlar da var. İster demokratik düzen içinde ister totaliter düzen içinde olsun kişiler az ya da çok tepki verir. Demokratik düzenlerdeki tepkilere karşı geliştirilen uygulamalar insan odaklı çözümlerden yana özellikler taşıdığı halde totaliter düzenlerde, eleştirileri ve toplu yürüyüşleri de içeren eylemlere karşı tanklar, tabancalar, Biber Gazları ile el bombaları kullanılabilir. Çünkü hiç kimseye ‘benim doğrularıma boyun eğeceksiniz’ diye her türlü zorbalığa başvurma yetkisi yoktur iktidarların. Olamaz da. Bu yüzden öncelikle demokratik düzenlerde iktidarlar tepki eylemlerinin sağlıklı işleyebilmesi için gerekli güvenliği sağlama ve mümkün olduğunda hiç kimsenin burnunun bile kanamasına yol açmamasına çalışılır.

Bence bırakınız yurttaşlarımız çevreye zarar vermeden bağırıp çağırsın. İsteklerini sıralasın. Yeter ki yakıp yıkma yanında küfürsüz ve silahsız bir eylem gerçekleştirsinler. Dilerlerse basın açıklamasından sonra orada yatsınlar günlerce. Polise düşen görev oradakileri hiç sevmeseler, onları birer düşman olarak görseler bile kendilerine taşlı sopalı, Molotof bombalı ve küfürlü bir biçimde saldırıya geçmedikten sonra çevreden gelebilecek saldırılara karşı onların can güvenliğini sağlamaktır. Ankara’da gözlediğim hiçbir tepki gösterisinde polisin gerekli koruyucu tedbirleri aldığını görmedim. Sağlık Bakanlığına bağlı hiç bir Cankurtaran (Ambulans!) da görmedim desem yeridir.

Berlin’de bir gösteri

Ben bu tür bir tepki yürüyüşünü 1986 Aralık ayında Berlin’de gözledim: Değişik kesimlerde çalışan işçiler aylıklarının arttırılması ve diğer güvencelerinin arttırılmasının sağlanması için yürüyorlarmış. Ellerinde birkaç yazılı bez ile birkaç da flama var. Yer Postdamer Strasse. Önde yaya olarak birkaç polis var. Yanlarda ise turuncu ve yeşil renkli giysileri ile kaldırımdan geçenlerle birer duyuru veren işçi göze çarpıyor. Erkek ağırlıklı olarak yüz kişiden oluşan bu yürüyüş kolunun yanında da ikişer üçer kişiden oluşan polis vardı. Topluluk hiç bir bağırtı çağırtı çıkartmadan, çevreye saldırmadan, polis ya da esnaf saldırır diye hiç bir kaldırım taşını sökmeden ağır adımlarla ilerliyordu o geniş yol boyunca.

O gün bugündür bizde neden bu gibi güzellikler olmuyor diye düşünürüm. ‘Yangına körükle gitmek’ sözüne uygun işler yapmakta üstümüze yoktur desem yeridir. Ne yazık ki bu durum çoğu iktidarda olduğundan daha aşırı bir biçimde adında ‘adalet’ ile ‘kalkınma’ gibi iki kutsal kavram da bulunan AK Partili yıllarda gündemimizdeki yerini korumaktadır. AKP neden böyle bir sertlik içerisine sürüklendi inanın aklım almıyor. Konuştuğum kişilerle uzlaştığım konulardan biri de terör yandaşlarının yapmış olduğu nice tepki gösterileri ile Habur’da başlayan diğer gövde gösterilerine karşı, İstanbul, Ankara, İzmir ile Antalya’da görülen türden gerekli polis müdahalesinin olmamasıdır. Bence olmaması da gerekir. Çünkü derdi olan sesini yükseltmek, tepkisini vermek durumunda ise ne olur eğer ‘kontrolden geçirilirken’ silahları(!) da alınmış ise bırakınız o daracık alanda toplansınlar, çadır kursunlar.

Selanik’te bir çadır

2002’de Selanik’te bir grup ayrılıkçının eski Sultan Abdülhamit yolunda Büyük İskender kapısı diyebileceğim eski bir şehir kapısı girişine yakın bir yerde çadır kurmuş olduklarını görmüştüm. Birinin elinde bir Türk sazı vardı. Diğerleri ise ya oturup kitap okuyor ya da yanlarına gelenlerle konuşuyorlardı. Bir kaç kere yanlarından geçtiğim o kişileri gördükçe özellikle kandırılmışlıkları bakımında üzüldüğümü söylemeliyim. Ancak her şeye rağmen onlarla tanınan bu hakkı alkışlamak gerekir, diye düşündüm. Çünkü hiç kimseye zararları yoktu. Bir şeyleri hatırlatmak, bir şeyleri paylaşmak istiyorlardı. Buna kim karışabilir, değil mi? Eğer bir kişi bu ülkede hiçbir suçu olmadan dolaşabiliyor ise kimsenin gelip geçmesini de engellemeden bir yerlere konabilmelidir. Onun bu hakkına karşılık değişik içerikli zorbalıklar uygulamak ancak korkaklıkla tanımlanabilir.