Mağlubiyetten keyif alanlar

Maalesef iyi başlamadık. İyi oynayamadık. Kimi zaman şanslı, kimi zaman da şanssızdık. İsim eleştirmek ya da övmek bizlere ne kazandırdı, ya da kazandırıyor bilmiyorum ama maçın bitimiyle birlikte sayın futbol ulemalarımız inanılmaz bir keyif içerisinde teknik kadromuzu ve oyuncularımızı yerin dibine batırma yarışına girdiler. İşte bu beni yenilgiden daha fazla üzüyor.

İşe Rıdvan’la başlamak istiyorum. Sevgili Rıdvan!.. Dört senede bir yapılan bir futbol şöleninde bu ülkenin ulusal takımının maçını yorumluyorsun. Tarafsız olma durumunda değilsin. İzleyenlerin hepsi Türk. Seni hiçbir yabancı anlamıyor ve dinlemiyor. Belki bir Galatasaray-Fenerbahçe maçı yorumlarken Fenerbahçeliliğini bir yana bırakarak objektif yapma durumunda kalıyorsun ve bunu da en iyi yapanlardan birisin ama bu olay farklı. Hele hele bu oyuncuları ve teknik direktörü aşağılamak gibi bir hakkın yok. Özellikle de maç oynanırken.

Bugün bu maçla ilgili gazetelerin internet sayfalarında yapılan haberlerin altında yapılan bir yorumları bir zahmet et ve oku. Bütün Türkiye senin ağzından çıkan yorumları, bu haberlerin altına yapılan yorumlarda tekrarlıyor. Mutlu musun acaba yaydığın bu negatif elektrikten.

Belki de bu şampiyonanın en özel maçlarından bir tanesini izlemek için televizyonun başına geçiyorum. Bu kadar coşkusuz maç mı anlatır insan ya. Sevgili Melih!... Onlarca Super Lig maçını bilirim ki, Galatasaray, Fenerbahçe ya da Beşiktaş atağa kalktığında veya gole yaklaştığında avazın çıktığı kadar bağırırsın. Neredeydi o coşkun dün akşam.

Sanıyorum Rıdvan sana da negatif elektrik yaydı. Ya Erman Bey ile Şansal Beye ne demeli. Bırakın timsahın gözyaşlarını, yemin ederim yüzlerinde şeytani bir gülümseme vardı. Özellikle Sayın Toroğlu aşağılayıcı espriler yapmaktan zevk alırcasına arka arkaya aklınca espriler patlatıyor, oyuncularımızı, teknik kadromuzu ayaklar altına alıyor.

Olmaz ya… Cidden olmaz. Bu tür insanlar varken Türkiye’de iyi işler yapılmasını beklemek hayalcilik. Çünkü bu insanlar olumsuzlukla besleniyorlar. Olumlu ve güzel şeyler olduğunda aç kalıyorlar. Okuyanlardan özür dilerim ama ben bu topluluğu akbabalara benzetiyorum.

En acısı da ne biliyormusunuz? Bir çok kişiye Portekiz’i yeneceğimize inandığımı söylemiş hatta dün burada skora kadar yazmıştım. Gece maçtan sonra telefonum susmadı. “Ne oldu?”, “Ha ha ha ha biz bu takımla mı yenecez!!!” türünde benimle dalga geçen telefonlar. Ne kadar ilginç di mi? Arayan herkes bu ülke vatandaşı Portekiz ya da Alman vatandaşı falan değil. Yani bir Türk Türkiye Ulusal Takımının mağlubiyeti sonucunda bir başka Türk ile kafa buluyor. Bitmişiz ya.

Gerçekten üzülen bir Allahın kulu yok. Ne etrafımda ne televizyonda. Nasıl bir karmaşaya sürüklenmiş ülke. Nasıl bir ruh hali. İnanın anlamakta güçlük çekiyorum. Bir Fenerbahçe, bir Galatasaray, bir Beşiktaş maç kaybettiğinde hüngür hüngür ağlayan insanlar bu kulüpleri içinde barındıran Türkiyemin Ulusal Takımına karşı o kadar acımasızlar ki.

Ben dün birlikteliğe ihtiyacımız olduğundan söz ederken bugün tek bir renk altında tek bir yürek olmamız gereken bir ortamda bile darmadağın olduğumuzu gözlemliyorum.

Bu bir turnuva. Ve 2-0 lık skor Avrupa Kupası maçlarında da, Dünya Kupası maçlarında da çok sık rastlanan bir skor. Eğer bu takımın başında Rıdvan, Şansal, Erman, Gürcan vs. biri olsaydı en ufak bir inancım kalmazdı. Çünkü bu maçın sonunda oyuncularımıza yayacakları negatif elektrikle bizi sıradan bir takım haline getirirlerdi.

Önümüzdeki İsviçre maçının ne kadar önemli olduğunu söylemeye gerek var mı bilmiyorum. Bu kadar önemli bir maçın arifesinde bu kadar düşüncesizce takıma yüklenebilecek kadar sorumsuz konuşmalar yapan bu insanlarla biz bu maça hangi ruh halinde çıkacağız merak ediyorum. Tek endişem bu.

Bunun dışında bu Portekiz ile tekrar finalde karşılaşacağımızı ve yenerek kupayı kaldıracağımızı düşünüyor ve inanıyorum.