Mektup

   Öylece gittin. Hiç bir şey demeden, ne çok anı bıraktın ardında. Ve bembeyaz iyilik... Herkes ne kadar iyi insan olduğunu konuştu. Helal ettik hep birlikte varsa hakkımız... Peki, sen bize helal ettin mi bunca yıllık gülümsemeni... Soramadık.

   Sonra seni bırakıp toprağın koynuna ayrılınca oradan… Anımsadım. Sende kahvaltı yapacağımız bir gün… Çalan telefonumu açıp, Zuhuratbaba’da dua okuyorum, sıcak simit alır az sonra sende olurum demiştim. Daha sonra kahvaltıda, olurda beni oraya gömerlerse seni Halit Ziya Efendiye şikâyet edeceğim Aşk-ı Memnuyu izlemediğin için demiştin. Saçmala kuzum dediğimde… Biliyor musun belki de hiç yaşlanmayacak olmak iyi bir şeydir diye eklemiştin. Ve gecenin bir yarısı “seni seviyorum” diye yolladığım iletiye sabah esprili bir yanıtla geri döndüğünde sevinmiştim. Oysa o gece kanlar içinde seni öylece yatarken görmüş sabahı zar-zor etmiştim. Kaşlarım demiştin bir gün, hatta kirpiğim seyirse ödüm kopuyor orada da mı hasar var diye… Öyle içini dökmüştün. Ben ise karşında tek kelime edememiştim.

   Kaç gündür uğruyorum yanına, dün Halit Ziya Beye beni şikâyet ettin mi kuzum diye sordum. Ona bile yanıt vermedin. Toprağın üzeri sımsıcak altı nasıl diye sordum, daha doğum gününü yeni kutladığımızdan bahsettim, gelecek yazı hani birlikte geçirecektik, Neri’nin bir bebeğinin olmasını ne çok istediğimizden bahsettik, gidip birlikte sevecektik. Söz vermiştim seninle Cunda’da sıcak şarap içecektik, asıl gerçek bu yaşta yakıştı mı toprak sana diye sordum ona bile cevap vermedin. Işık gibi, sevgi gibi, gökkuşağı gibi, yeşil gibi, güneş gibi, müzik gibi… Bu dünyadan nasıl böyle yakıp, nasıl böyle erkenden gittin…