Merhaba

Sevgili blog yöneticileri;

Bu bir yemin midir, yoksa yeniden başlamanın bir sözümüdür. Büyüdüm ve geldim.

Ve hala büyümeye devam ediyorum. Öğreniyorum, ve öğrenecek ne kadar çok şeyim varmış diyorum.   Sabrın bir erdem, susmanın her zaman tepki olduğunu, konuşmanın bütün duyguları ifade ettiğini, ve bunları da kişiliğinin boş kalmış yerlerine "cuk " diye oturduğu bir dönemdeyim.

Bu hayatta kendime hoş geldin diyorum. Sizlerle de kelimeleri, süslemeden sadece hayata dair anları paylaşmak için beraberim diyorum.

Bu da hayatımda bir an.

Oğlum karşıdan karşıya geçerken, penceredeydim ve ağlamıştım. Bugünde eve biz olmadan girmiş. Yine aynı duygu, hem biraz çaresizlik, hem biraz gurur, hemde biraz kabullenmişlik. Anne olmanın o dayanılmaz ağırlığını, bütün hayat yarası ile taşıyoruz.

SEVGİLERİMLE AYRIK OTUM