Merhabayı unutmak...

Yeni bir eve taşındım. Öyle ev sahibim çıkardığından, işim evimden uzakta diye şikayetlendiğimden ya da eski evimi sevmediğimden değil, yıllar içinde gelişmiş olan tek düzeliği bir yerinden kopartmak için böyle bir şey yaptım.

Yeni evim aydınlık, diğerine göre geniş, içinde iyi günler yaşanmış, belli, insan kapıyı açar açmaz yüzüne bir sıcaklık vuruyor çünkü. Kısacası güzel bir ev. Hani artık istesem mutfakta yemek bile yiyebilir, hatta yakınlarımı mutfakta ağırlayabilirim. Yatak odasına bir koltuk atıp sabahlara kadar okuyabilirim, odadan açılan balkon kapısından bir adımla karşı taraftaki ormana dalıp gidebilirim. Bir sürü küçük ve hoş yenilik var.

Gelgelelim taşınma aşamasına başlayalı işler pek o bağlamda seyretmiyor. Neden mi? Ev ilk gördüğümdeki kadar cici, aydınlık ve sıcak ama apartmanın bambaşka bir yüzü ile karşılaştım. Bugünlerde insanların birbirine olan anlayışsızlıklarının karşıdaki insanı nasıl çaresiz bırakabildiğini ve çaresizliğin öfke ve krize nasıl dönüştüğünü gördüm... Bu kriz tipik bir taşınma krizi: ASANSÖR KULLANMAYIN!!!

İşin komiği yıllar önce eski evimize taşınırken de aynı kriz yaşanmış ve zavallı taşıyıcılar asansöre zarar vermesi mümkün olmayan küçük çekmeceleri, bavulları bile 6 kat taşımıştı kös kös... İşte ana fikre geldim.. 8 yıl sonra o apartmandan ayrılırken aynı eşyalar aynı asansör kullanılarak 20 dakika içinde taşınıverdi. Sekiz yılda ne değişti, asansör eşya taşır duruma mı gelmişti? Hayır. Yönetici mi değişmişti? Hayır. Apartman görevlisi??? Apartman kuralları??? Kocaman bir hayır. Fikrimce tek değişen arada yaşanan 8 yıldı.

Bizler apartmana gelen yeni komşularımıza bırakın ilgi alakayı, anlayış göstermekte bile zorlanırken, 'hoşgeldin'den önce aba altındaki sopamızı çıkartırken, yoldan geçene "merhaba" demeyi unutmuş olmamız çok mu garip?