Mevsimlerin tekerrürü

Bu suskunluk sarmalı, bu tek kişilik çelişki, belki trajedi belki komedi, bu seneleri kendine hapseden anlar, anlara yapılan ihanetler… Her şeyin bir anlamı olmalı.

Ve gerçek ya da yanılsama, bir umursamazlıkla nasılda çakılıyor aklıma ve aklım hala kimin çıldırma noktasında beklide göçmen bir kelebek etkisinde.

Belli ki gecedir, bu yıldızların kemanla raksı gecedendir ve ayın bu denli asılı kalması gökyüzünde, anıların asılı kalması gibi yüzümde, bu başına buyruk lacivert, sessiz sedasız ilerleyen tarih, güzel bir çocuğa benzeyen başlangıçlar ve yolunu şaşırmış bitişler, yaratılan sevdalar gecedendir, biliyorum şimdi gecedir…

Ve fışkırır sonra kahverengi sonbaharından mavi erguvanlar, bir nefeslik sevişmelerin ardından, yeni yürümeye başlayan bir çocuk gibi titrer ve olduğun yere yıkılırsın, zor gelir belki yürümek ama yüreğin yeteri kadar sıyrılmıştır bir daha kalkarsın, ah o erguvanlar inadına fışkırır; senin küçücük bedenine inat, baharı dayatarak ve düşe kalka kahverengi sonbahara bir göbek bağı kadar yakın duran sen, masmavi erguvanlara tekrar doğarsın dalları kollarında karnı burnunda bir ana gibi…

Sen her gününü bir öncekiyle aynılaştırırken farklı yüzler ve hikayeler biriktirir bu kent ve zaman son kertede kölesine hükmeden bir efendi gibi avucunun içinde eritir tekerrürlerini ve yapayalnız kalırsın ortasında atmosferin artık sana yabancılaşmış yüzlere bakarak, yağmur sonrasının hüznü kalır teninde..

Her gidiş dolaysız bir hüznü, üstü örtülü bir ayrılığı saklar ve kalan her boşlukta kopmuş bir göbek bağı sallanır.