Milliyet Blog Editoryası'na açık mektup

Bu mektubun yazılma nedeni, Milliyet Blog editörleriyle empati yapabilmektir. En azından, bu blogta,  onları anlamak için, buralardaki birilerinin de kafa yorduğunu söylemek içindir.

İçinde, 8.000'den fazla yazarın olduğu ( En azından resmi rakamlarımız öyle söylüyor.) bir blogu yönetmek, elbette çok kolay bir iş olmasa gerek. Bunca insanın derdini dinlemek, her canı sıkılana Marko Paşa'lık yapmak, elbette öyle bir kalemde geçilebilecek bir dert değil... Üstelik, bu gruba dahil olanların çoğu; iyi eğitimli, belli bir yaşam deneyimine ulaşmış, mesleki ya da kişisel açıdan kendini kanıtlamış insanlardan oluşurken...

Nasrettin Hoca'nın Kadılığı misali, her gelene: " Sen de haklısın! " demek de tek başına hiçbir şeyi çözemezken... Herkesin aklı, vicdanı, adalet duygusu kendine göreyken... Kimse kimseyi beğenmez, alem, birbirine kulp takma yarışına girmişken!... Her ayağı yanan kedi! ( Bu kedilere ben de dahilim malesef! )  "  Yetiş editoryam, yetiş! " diye sızlanıp dururken... Kuvvetle muhtemel ki, özel sektörün, kurumsal yapıların çoğunda olduğu gibi " En az adamla en çok işi yapmak " prensibi, tüm editoryamızı psikolojik açıdan da, zaman ve verimlilik açısından da sonuna kadar zorlarken...

Bunların hepsine eyvallah! Bunları bilmek için, müneccim olmaya da hiç gerek yok üstelik. Bu yükün ağırlığını farkeden, azıcık empati yapabilen herkes, sizlerin ne denli zor bir işle uğraştığınızı rahatlıkla anlayabilir.

Ekmeğini, gün boyu zihinsel faliyette bulunarak kazanmak zorunda olup, kendi yaratıcılığını kullanmak yerine, sevsin, sevmesin, hoşlansın ya da ölümüne gıcık olsun, belki de sokakta görse, selam bile vermeyeceği insanların yazdıklarıyla boğuşarak, yerli yersiz kaprisleriyle cebelleşerek günleri, ayları, hatta yılları geçirmek zorunda kalmak, elbette hiç de kolay bir iş değil...

Bu ortama adım attığım günden beri, bir şeyi anlatmaya çalışıyorum: Bugün birçoğumuza artık bıkkınlık veren, sanki aşılamazlarmışçasına büyük görünen bi dolu problemciğin; bir tek ve çok basit bir çözümü var: Gerektiğinde kişisel, gerektiğinde kitlesel iletişim kanallarını kullanmaktan hiç çekinmemek... O iletişim kanallarını 7/ 24 açık tutabilmek...

Daha şeffaf, daha anlaşılır bir yönetim şeklini hayata geçirmek, gerçekten çok mu zor?

Eğer yazarlarla kişisel iletişim kurmak, tehlikeli görülüyor, en azından, bu tarz bir iletişim biçiminin laçkalığa sebep olacağı düşünülüyorsa; yönetimimizin elinde, çok büyük bir yaptırım gücü var. Hak edene karşı, bu güç, en sert, en kararlı biçimde uygulanır; olur, biter.

KIitlesel iletişim faydasız görülüyor, gereksiz bulunuyorsa, o zaman, burada bulunan, geniş insan kitleleriyle, toplumun, dünyanın her kesimiyle duygusal, düşünsel bağ kurmaya çalışan, sesini duyurmaya çalışan binlerce yazarın ne anlamı var? Eminim ki, geliştirilmesi çok da zor olmayan yeni kişisel ve kitlesel iletişim modelleriyle Milliyet Blog, içinde bulunan tüm taraflar için, çok daha verimli, çok daha keyifli bir yer haline gelecektir.

Öyleyse hepimize lazım gelen şey, sadece biraz daha cesaret... Biraz daha cesurca, daha cesaretli bir davranış ve yönetim anlayışı... Yöneteni, en iyi, en doğru biçimde anlama çabası... Geri kalanlar, zamanla çözülür nasıl olsa... Tabi eğer amaç üzüm yemekse... Tabi eğer amaç, kusur aramak, suçlu bulmak yerine, herkes için en doğru, en güzel olanı bulmaksa...

İnsanlık varoldukça, elbette, kötü niyetli olanlar, art niyetle davrananlar da olacaktır. Ancak asıl marifet, iyi insanla doğru düşüneni buluşturabilmekte... Bence bunun için Milliyet Blog, bulunmaz fırsat... Gerisi laf... Gerisi hikaye benim için...

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.