Mülteci

Karanlık bir arabanın içersinde, sıkışık bir vaziyette nefes almaya çalışıyor, ışığı arıyorum. Poşedimde bir ekmek bir tike su birazcık da geleceğe dair umutlarım var. Ben mülteciyim.

Kimse konuşmuyor herkes güzel günlerin umudu ile aydınlatıyordu karanlık arabayı. Arabanın tekerlekleri ilerledikçe sanki amacımıza bir adım dahayaklaşmış gibi oluyorduk. Adımızı mülteci koymuşlar ne çıkar. Aslında biz umudun çocuklarıyız. Aslında biz insan gibi yaşamaya hasret değersiz bedenleriz. Aslında biz insanız.

Cebimdeki son parayı yatırdım bu işe. Aile hasreti bir yandan can korkusu bir yandan çıktık uzunca bir yola. Araba hiç durmadan ilerliyor, nefes almak gittikçe zorlaşıyordu. Daha arabada umut yolculuğuna çıkarken aslında arabanın içinde umutlarını bırakanlar olmuştu. Kapatmışlardı gözlerini güzel günler görmek için.

Arabamız en son durduğunda sevinsem mi yaşadığım için yoksa üzülsem mi yakalandığımız için karar veremedim. Kapı açılıp da araba aydınladığı zaman gördüm arkadaşlarımın cansız bedenlerini. Suçu ne idi bu gariban insanların bilemedim. Suçları insan gibi yaşam isteği idi.

Evet ben mülteciyim. Benim umutlarım var hayata dair. Kimse vatanını eşini dostunu bırakıp bilmediği bir memlekete gidip uşaklık yapmak istemez. Biz umudun çocuklarıyız. Ne olur bizi görüp de korkmayın.