Mutlu yeni yıllar Duygu öğretmen

Bizden çok uzak vatan köşelerinde, okullarına, sınıflarına topladıkları öğrencilerine Türkçe’yi , aritmetiği  ve insanlığı öğretmeye çalışan genç öğretmenlerimiz beni son derece duygulandırıyor.

 

Bazıları akıl almaz güç koşullarda çalışıyorlar. Bazılarının gittikleri okul evlerine çok uzak ve birkaç vasıtayla okullarına varabiliyorlar.

 

Şimdi, şu öyküyü dinleyin:

 

Van’ın kışıyla, karıyla ünlü Bahçesaray ilçesine atanan Duygu Atmış öğretmenin aslında çalışması gereken okulu oturduğu mahalleye çok uzak. Arada 13 km var…Duygu öğretmen okuluna, öğrencilerine kavuşmak için önce minibüsle karda, kışta bir yolculuk yapıyor; minibüsten indikten sonra da kendisini bekleyen katırın sırtına binip, kendisine tahsis edilen rehberiyle birlikte Altındere Mahallesi Kırıkhan mezrasındaki 2 km uzaklıktaki okuluna katır sırtında 40 dakikada ulaşabiliyor.

 

“Bütün zorluklara rağmen okuldaki 21 öğrenciye birşeyler öğretmenin kendisini çok mutlu ettiğini vurgulayan Duygu öğretmen şunları  söylüyor: 

 

"Hayatımda ilk defa bu kadar soğuk ve kar görüyorum. Katıra ilk defa biniyorum. Bazen katır bile bu yoldan çıkamıyor. Çok zorlu bir yolculuk. Ama 3 yıl önce açılan bu konteyner okulda 12- 13 yaşına gelmiş öğrenciler hala okuma bile bilmiyorlar. Hepsine birinci sınıf müfredatını okutuyorum. Bu öğrencilerime öğrettiğim tek kelime bana bütün zorlukları unutturuyor. Görevimi hakkıyla yerine getirmek istiyorum…" (Osman BEKLEYEN- Murat ÇAĞLAR / DHA)

 

Görüyorsunuz, bazı insanlar hayatlarını ne kadar zorlukla kazanıyorlar. Neler çekiyorlar, neler… 

 

Biz de onları büyük kentlerdeki rahat okullarda okutup, ondan sonra uçurup dağlardaki yuvalarına gönderiyoruz. 

 

Ama onlara , “Nasılsın? Ne yapıyorsun? Ne gibi güçlükler içindesin?” diyen var mı acaba.. Bu genç insanları hayatlarının bu çağında kuş uçmaz, kervan geçmez yerlere gönderenler acaba yaptıklarından gerçekten mutluluk duyuyorlar mı? Ve ondan da ötesi, büyük bir sorumluluk duyuyorlar mı?

 

Bu genç insanlar, para yok, pul yok.. Çoğu kez yakıt yok.. Kendi odunlarını kendi getirtip, kesenler; sobasını kendi kurup yakanlar… Ve yapayalnız genç öğretmenler vatan size minnettardır.

 

Onlara Türkçe’yi öğrettiğiniz için minnettardır.

 

Onlara, okuma yazmayı öğrettiğiniz için minnettardır, 

 

Toplamayı çıkarmayı öğrettiğiniz için minnettardır…

 

Her şeyden çok. O insanları yalnız bırakmadığınız için minnettardır. 

Ordaki köylüler de minnettar… Biz de… 

 

Siz orda Türk Devletini ve Türk milletini temsil ediyorsunuz. 

 

Sizin en ufak zarar görmenizi kimse istemez.

 

Ama size verilen sorumluluğun büyüklüğü ne kadar kocamandır…

 

Bu kadar insanı serdar boylarına göndermek ve onları unutmak… Allah esirgesin. Siz hepimizin kalplerimizdesin ama bir de yetkililerin gözünde ve gönlünde olsanız…

 

O zaman gözümüz arkada kalmaz.

 

Duygu öğretmen senin çocukların bizim de çocuklarımız; sen de bizim, bütün Türk milletinin bir çocuğusun, kahraman bir bireyisin.. Bunu unutma.