Mutluluk..

Şu üç günlük dünyada mutsuz olacak o kadar çok şey buluyoruz ki, sahip olduklarımızın değerini göremiyoruz bile.

Hoşumuza gitmeyen, durduk yere keyfimizi kaçıran olayları düzelir diye bekleriz.

Kimbilir belki de düzelir bir gün her şey.. Dümdüz olur, sel olup gider bütün dertler, ne gam kalır, ne de keder...

Peki ya mutluluk?

Belki sevinçli bir haber aldığımızda yüzümüzdeki o kocaman gülümsemedir, farkında bile olmadığımız, belki de görebilmektir doğanın bütün renklerini.

Kimbilir belki de hala nefes alabilmek, dimdik durabilmektir iki ayağının üzerinde yardım almadan, tek başına.

Kimi zaman bir eli tutabilmek, bir tenin sıcaklığını hissedebilmektir.

Sarılmak, öpebilmektir anne-babayı, sevgiliyi, eşi dostu doyasıya.

Her sabah yatağından kalktığında, sevdiklerini yanında görme şansına sahip olamasan da, onların yaşadığını bildiğin bir dünyada uyanmaktır.

Sevgilinin yanına sokularak uyumak, çocuğunu her hücresini içine çekerek koklamaktır.

Hala dinlediğin bir şarkının ezgisiyle hayaller kurabilmek, düşlere dalabilmektir.

Merakla sevdiğinin aramasını beklemek, yüreğinin heyecanla çarptığını hissedebilmektir.

Hayalini kurduğun insanı görebilme umudu ya da özlediğin birine kavuşabilmektir.

Mutluluğun gücüne inanalım ve sevgi yoluna baş koyalım derim, ben.

Sevgi tüm korkuları yener. Yener değil mi?