Ne fayda!

İnsan sahip olduğu şeylerin değerini kaybedince anlarmış, sahip olduğunuz sevetinizi kaybedip yoksulluğa düşünce anlarsınız varlığın kıymetini, gurbete düşünce sılanın, hastalanınca sağlığın, esaret altında iken özgürlüğün, mutsuz iken mutluluğun... İşte o zaman anlarsınız yitip giden değerlerin kıymetini.

Safahat içinde yaşamını sürdüren birine yoksulluk ve çaresizliği anlatmak zordur, sıhatli ve dinç bir bedene hastalığın ne demek olduğunu, kudret ve saltanat sahibi birine düşkünlüğü, mutlu ve mesut birine çaresizlik ve umutsuzluğu anlatmak zordur, siz anlatsanız bile anlamazlar zaten.

Yakın zamanda aynı kurumda çalıştığım ve çokça bir samimiyetim olmazsa da her sabah benden "günaydın'ını" esirgemeyen, arada odama uğrayıp bir bardak çayımdan yudumlayan bir genç insanı kaybettik!
Hastaydı; akciğer kanserine yakalanmıştı, bu illetin pençesinde bir yıla yakındır kıvranıyordu biçare, işe gidip geliyordu, eriyordu adım adım ölüme gidiyordu adeta ve gözlerindeki ışığın gün be gün solduğunu fark ediyordum.
Son zamanlarında yaşadığı hastalığın yarattığı yıkım karşısında hayata karşı "teslim" olmuş ; korkunş ve kaçınılmaz sonucu artık o da kabullenmişti, gözlerindeki ışığın söndüğünü fark ediyordum, ne korkunç şey "ölümü beklemek" daha 38 yaşında tüketilen nefesin, sayılı olduğunu bilmek, her akşam o korkunç sonun ağır yükü altında eve gitmek, çocuklarına, karısına ,ailesine o dehşet duygusu ile bakmak!

Çok sarstı bu ölüm beni, çok zamansız ve yakınımda olması bu sarsıntının gücünü daha da arttırdı, keşke sahip olduğumuz şeylerin değerini kaybetmeden bilebilsek!