Ne yapacağımı biliyorum

Ne yapayacağımı bilemediğim zamanlar çoğaldı mı bana mı öyle geliyor? Yoksa bu aralar iç sesimi çok mu dinlemeye başladım. Yapmamalıyım bunu biliyorum. Biraz takıl akışına bıraksana. Yok ben en ince ayrıntısına kadar düşünüp yok öyle miydi ya da şöyle miydi dıye  kırk kere düşünmesem olur mu?

Sonrada of pof... Belki bu güzel havalar bana iyi gelir diyeceğim ama tam da şairin dediği gibi beni (her zaman) bu güzel havalar mahvetti. İçimdeki güneş ışığıyla çalışan makine de olmasa yaşanacak gibi değil. Zaten bu gri şehir de yetiyor böyle depresif düşünmeye.

Ama bu durumdan çıkacağıma inancım tam. Çünkü hep öyle oldu. Bence ben sakin sakin kırılma noktamı beklemeliyim. Sonra rahat rahat harekete geçebilirim. Yapmam gerekenleri tek tek. eksiksiz yapıp derin bir oh çekip aslında büyütülecek bir şey yokmuş diyeceğim biliyorum. Şu inancım da olmasa.

Madem bu kadar inancım tam kendime neden en başında yapmıyorum bunu o kadar sıkıntıdan sonra yapıyorum. İnsanoğlu bir bilmece.

En iyisi yine tekrar ediyorum kontrolü bırakıp biraz uzaktan bakmak ve biraz kendini düşünmek sanırım ama bu bencilliğe varmamalı. O zaman herşey içinden çıkılmaz bir hal alabilir.