Nerdesin İstanbul?

Ne zamandır sormuyorum bu soruyu sana. Sanki hep yanı başımdaymışsın gibi geliyor demek ki. Aslında içimde yaşatıyorum o muhteşem güzelliğini. Seni o ikiye bölen heybetli boğazını seviyorum. Sonra, onları birleştiren o köprüden geçtiğimde, kitabıma ara verip seni seyreylemeyi de. Huzur veriyorsun bir yandan, diğer yandan da çile. Her şeye rağmen aşığım sana. Zor senle yaşamak ama inanılmaz da keyifli. Ne kadar çeksem de şu çileni, kız kulesinin ışıltısı hatırlatıyor tekrar seni bana. Sana ait olan güzellikleri gördüğüm anlarda, bir kızın hâlâ sevdiği eski sevgilisine yazdığı mektubu bulmuş gibi heyecanlanıyorum. Bazen yıllar evveline gidiyorum, bazen de yaşadığım anı büyülüyorsun. En çok da âşıkken görüyorum o güzelliklerini. Bir yanımda sevdiğim, diğer yanımda sevdalım oldu mu, başka geliyorsun gözüme. Sanki o anda benden mutlu, benden huzurlu bir insan daha olamaz gibi... Nedenini anladığım ama anlamanın da işime gelmediği bir tuhaf duygu bu aslında. Şimdilerde çözüyorum.

Nerdesin İstanbul? Son günlerde seni çok özlüyorum…

Özlediğim bir sen değilsin aslında. Varlığından keyif aldığım, yanımdayken bir kuşun tüyü kadar hafiflediğim tek sen değilsin. Ne zamandır hissedemediğim o şımarıklığı da özlüyorum. Sensizliğin verdiği azaba alışığım aslında. Yalnız hissettiğim, sıcaklığına mahrum kaldığım bu günlerinde hayatın, onunlayken onsuzluğudur canımı yakan. Aramıza giren bu buz gibi günleri de, senin sıcaklığın bile bunaltmaz hale geldi beni. İnanır mısın, senin güneşin deli yakanken içimi, onsuzluğun verdiği soğukluktan hala kazaklarımı çıkarmıyorum üzerimden.

Üşüyorum İstanbul… Senin güneşin bile yakmaz oldu içimi…

Tekrar gelsen, hayatımı dolduran o sokaklarını, sahillerini, kaldırımlarını versen bana… Senin verdiğin huzurla, bıkmadan usanmadan onunla saatlerce yürüsem. Geçse artık bu soğuk günlerim. Benim de yazım gelse... O gelse… Seninle caddelerimizin ışıklı yollarında beraber ağırlasak onu… En ihtişamlı ay o gece çıksa… Denizinden gelen kokuyla sarhoş olsak… Birbirimizi hatırlasak…

Özledim İstanbul; önce o, sonra da sen gel artık… Sıradanlaşan, gitgide soğuyan, nefes alamadığım, nefret ettiğim bu günler bitsin gelişinizle…

Nerdesin İstanbul? Ey sevgili, sen nerelerdesin???