Nereden geliyor bu yalan söyleme alışkanlığı

Nereden geliyor bu yalan söyleme alışkanlığı Ben bir çocuğum. Adım Mehmet. Arkadaşlarım bana memo diye çağırır. Gün geçtikçe büyüyor, her gün bir şeyler öğreniyorum. Hem iyi hem de kötü şeyler de karşıma çıkıyor. İyi ve kötü olanı ayırt etmek her zaman kolay olmuyor. Ben hem kendimi hem de etrafımı gözlemlemeyi seven biriyim. Her sabah uyandığımda saçımın uzadığını, boyumun büyüdüğünü hissediyorum. Mesela okula başladığımın ikinci döneminde ayak numaramın yarım numara büyüdüğünü fark ettim. Çünkü parmak ucum ayakkabımın ucunda çıktı çıkacaktı. Bunaldım artık der gibi bağırıyordu zavallı parmaklarım. Bütün bunlar olurken yani elim kolum ayağım hızla büyürken huylarım, alışkanlıklarımda gelişiyordu. Gün geçtikçe bu değişimler ilk önce evimize yansıyordu. Evdeki değişimleri sayacak olursak son zamanlarda annem ve babam söylediğim sözleri dikkate almıyorlar. Nedeni ise yalan söylediğimi düşünüyorlar. Haklı olup olmadıklarını merak ediyorsunuz değil mi? Evet haklılar. Yalan söylüyorum. Her alışkanlık gibi buna da alıştım mı gerisi geliyor işte. Annem bu durumdan çok rahatsız görünüyor. Tabi babam da. Biz seni terbiyeli yetiştirdik. Bu yalan söyleme alışkanlığı da nereden çıktı diyorlar. Bu konuyu da etraflıca düşünmedim değil. Nasıl olduğuna dair size küçük bir ipucu bile verebilirim. Bir akşam otururken telefon çaldı. Telefona ben baktım. O sırada annem oğlum falancaysa evde olmadığım söyle dedi. Ben de denileni yaptım ve telefonu kapadım. Sonra anneme dönüp; “Bana yalan söylediğim için kızıyorsun ama sen de yalan söyledin ”dedim. Annemin birden bire yüz şekli değişti. Kızardı bozardı, renkten renge girdi. Bir an ne diyeceğini şaşırdım. Bana dönerek; “Sen sus bakayım. Büyüklerin işine karışılmaz. Bir bildiğimiz var elbet, “dedi. Büyükler sus deyince susmayı öğrenmiştim ama annem bu hareketiyle kocaman bir yalan söylemişti. Madem yalan büyükler söyleyince kötü bir alışkanlık olmuyor da ben söyleyince neden küplere biniliyorlar. Aklım almıyor doğrusu. Ya sizin! Bütün bunları düşünürken kendimi de eleştirmiyor değilim. Kalbim diyor ki annem ve babam de hata yapabilir. Ben biliyorum ki “yalan” çok kötü bir alışkanlık. Eğer buna devam edersen bu sende alışkanlık olur. Gün gelir yalan söylemek normal bir şeymiş gibi algılarsın. Sonunda insanın ahlakı oluverir de ne kadar büyük bir felakete düştüğünü bilemez. Yalan söyleyen bir insan en büyük kötülüğü yapar. Bu alışkanlık devam ettikçe küçük zannettiğimiz yalanlar büyür. Büyük bir yalan söylemek hiç de zor olmaz. Ve bir gün gelip sahibini felakete sürükler. Ne demiş atalarımız; “Yalancının mumu yatsıya kadar yanar.”