O Dönüyor da ben ne yapıyorum?

Gündüzün sevdalısı gece, gecenin gündüz. Dönüyorlar birbirlerinin ardınca. Yakaladıklarını sandıklarında başlıyor yeniden hasretleri; tan ağartısında, gün batımında. Bilinmez yıllardır sürüyor bu sevda, sabır yüklü, umut dolu. Boynunu büktüğünde dünya, umutlanıyor gece koşar adım gündüzün hasreti çoğalıyor. Rutini yok aşklarının her devinim, her karşılaşma evrenin başka bir köşesinde gerçekleşiyor. Yalnızlıklarında yaşadıkları aşkları evrenin başka bir köşesinde hayat buluyor her anda. Belki bu yüzden devam ediyor bu ezeli aşk, belki bu yüzden bitmiyor aşklarını yaşatan umut.

Bir de kendime bakıyorum. Yaşadığım her günü bir öncekinin tekrarı olarak gördüğümde, canımın sıkıldığını hissettiğimde, kendimi anlamsızlık girdaplarında bulduğumda, kendimi varlığı tartışılmaz devinimin ne kadar dışına ittiğimin de farkına varıyorum. “Tekrarı yok yaşadığın hiçbir anın” haykırışı içimden bir yerden kopup gelirken zihnimin duvarlarında yankılanıyor benliğimin imdat feryatları. Zihnimin engellenemez gevezeliğinde yok olup gidiyor anın yaşanmalığı. Zihnimin hapsinde yaşıyor benliğim. Oradan oraya uçuşuyor düşünceler. Ben onların ardından koşarken biliyorum birisi gülüyor halime bir babanın afacan çocuğuna gülmesi gibi.

Benliğimi özgürleştirecek ne bulursam saldırıyorum arsızca. Gittikçe kalabalıklaşıyor zihnimin düşünce uçuşmaları. Bilgimi arttırdıkça çetrefilleşiyor yolum. Ayıramaz oluyorum kendi benliğimi bilgiden, düşüncelerden. Yetmiyormuş gibi binlerce yılın ağırlığı her gün yenilerini ekliyorum dağarcığıma. Arsızca tüketmekten hala vazgeçemediğimi görüyorum. Kurtuluş gibi bir hedefe kitliyorum yaşamımı. Acılardan, kötülüklerden....  Heyhat, yaşamdan kendini kurtarmaya çalışmak nasıl bir kurtuluş olabilir ki, nasıl bir ironidir bu?

Gece gündüze aşık, gündüz geceye. Birbirlerine kavuşmak için deviniyorlar. Bundan ne sıkılıyorlar, ne güceniyorlar, ne de küsüyorlar. Umutla sevgiyle birbirlerini arıyorlar. Aşkları hem yaşama kaynağı, hem de yaşamın.