Öksüz gecelerde yetim kalırım

Paslı bir yangınla tığlarım ömrümün yırtıklarını;
Her iğnenin ucunda eski bir sızı, kabuk bağlamış yaralarımdan…
Ne tarih eskir, ne ben unuturum.
Her defasında gök yeniden gürler ve ben yeniden ağlarım…

Ölü bir şehrin ışıklarıyla direndin sefaletine
Bir başına, bir yıldız gibi yapayalnız, karanlığın koynunda.
Alıp başını minik avuçlarında ufalayarak, kristal düşlerini
Sen büyüdükçe nazlı bir dal gibi, ben yetim kalırım….

Şarabın zerk yoluydu öksüzlüğünün aktığı;
Ve kahkahalarla ısınırdı gecenin gözyaşları…
Arsızca ve çılgınca
Kuytuluklarda yeşerdi yasaklı acılar.
Sen bilerken harlı ihanetleri; ben kahrımdan ölürüm…

Bu şehir kirli bir bulut gibi yağar üstüme.
Bu şehir kapkara puntolarla intiharları haykırır.
Bir dilencinin çıkınında saklıdır umut
Sen yattıkça upuzun bekleyişlere, ben seni özlerim….