Okyanusun ortasında

Gece kanallar arasında gezinirken, şans eseri güzel bir filmle karşılaştım; Açık Deniz... Okyanusun ortasında unutulan iki dalgıç...
Sanki okyanusun ortasında unutulan bendim. Bir ara hafta sonu denize gideceğim, nasıl yüzeceğim diye düşündüm. Bir ara bu okyanustan kurtulursam bir daha denize girmem dedim. Beynimde binlerce düşünce dolaştı durdu.
Doğanın koynunda tek başına ve umutsuz... Büyük ihtimalle çıldırmanın eşiğine gelirdim. Kara parçası yok ve dört bir yan okyanusun çocuklarıyla dolu... Hiç tanımadığın, bilmediğin... Korkunç...
Biz kentli çocukların tanımadığı binlerce dünya var... Sanki bir ormanda böyle yapayalnız kalsam bu kadar korkmam, ürkmem gibi geliyor. Açık denizler neden beni böyle rahatsız ediyor?
İki yıl önce kardeşimle Fethiyeye gitmiştik. O dalmak istedi, ben istemedim. Ben motorda kaldım. Dalgıçla beraber onlar kendilerini mavi derinliklere bıraktılar. Bu arada dalgıç bana çok sıcaklarsam denize girebileceğimi ve nasıl motora çıkacağımı anlattı. Bir süre sonra ben acayip derecede sıcakladım ve motorun sallantısından midem bulanmaya başlamıştı.Kendimi mavi sulara bıraktım, biraz yüzdüm. Motora çıkmaya karar verdiğimde ne kadar büyük bir hata yaptığımı anladım. Çünkü ne kadar uğraşırsam uğraşayım motora çıkamadım ve en az yarım saat suda kaldım. Motora tutunmuş bir şekilde beklerken aklımdan binlerce düşünce geçiyordu. İlginçtir, üşümeye başlamıştım. Bir an önce çıkmaları için dua ediyordum.

Motorun diğer yanında çıkış seslerini duyduğumda dünyalar benim olmuştu. Hemen beni motora çektiler. Adamın ve kardeşimin boynuna sarıldığımı bir ben bilirim. Onlarda beni motorda göremeyince şok olmuşlardı tabi ki.

Dünyanın ortasında yapayalnız kalmak gibi birşey bu. Mahsun, üzgün ve ürkek... Başka bir ülke sınırlarına adım atmak ve canlıları hakkında hiçbirşey bilmemek... Aynı dili konuşamamak, davranışsal sonuçlar çıkaramamak...

Ben sudan korkuyorum galiba...