Ölüm yalnızlığı

Kışın soğuğunda ölmek istemiyorum. 

Yıkarken yanımda da dost bir yüz olsun,  

Soğuk su dökmesinler, kaskatı olur gevşemem,  

Kabire indirirken ürperir bir tanem... 

Toprak ıslak olur, beyazım çamur,  

Çiçeklerim solar, dalları kurur,  

En sevdiğim sarı güller de açmaz bu mevsimde... 

Ağlamayın ardımdan, yaşarken olmayanlar! 

Musalla taşında bile dokunmayın! 

Hatta hiç gelmeyin, sanmayın gücenirim,  

Artık duymuyorum nasıl olsa, bari yalan söylemeyin... 

Bu son kalabalık bana ait olan doğumumdan sonra,  

Sevdiklerim üzülmesin kavuştum âşığıma,  

Yaşarken sevgiydi sadece istediğim,  

Vermediniz... 

Hissetmedim... 

Sadece sevdim... 

Karanlıktan korkmam ama çok üşürüm,  

Yaşarken ruhumu örttüm, dondu bedenim... 

Şimdi ruhum üşüyor, toprak oldu herşeyim. 

İki salâ arası yaşanan emanet yıllarım,  

Bir anda küçücük bir çukura sığdı,  

Oysa ki yaşarken sığdıramazdım evlere,  

Sevdiklerim vardı, onlarsız yaşayamayacaklarım,  

Şimdi hiç biri yok,  

TEK BAŞIMAYIM... 

Nurcan Çelik Yalun 

8.Şubat.2011 

www.edebiyatdefteri.com/siir/441626/olum-yalnizligi 

Not: Ayten hala'nın anısına.