Önce 'Ben' Demeli !

Aslında o kadar değerli varlıklarız ki, çoğumuz kendimize haksızlık etmeye devam ediyoruz. Bedenimizi, düşüncelerimizi ve hayatımızı yönlendirebilecek iradeye sahipken başkalarına teslim etmeyi kolaylıkla başarabiliyoruz kumandamızı.

Bir gün başkası gelip hayatımızı mükemmel ve yaşanası yapabilir, çekip gittiğinde de yaşamaya değer her şeyi beraberinde götürür ve katlanılmaz bir hale sokabilir. Tek bir sözüyle bizi yıkıp geçebilir. Onun için hayat devam ederken, bizimki farklı bir boyut kazanır; Bir daha eskisi gibi olmayacak kadar berbat, umutsuz ve boş…

Yok, öyle bir şey! Biz bu dünyaya gelirken yalnızdık. Göbek bağımız kimseyle beraber kesilmedi. Maruz kalacağımız her üzüntü, keder ve zorlukla baş edebilecek donanımda yaratıldık. Hiçbir insan evladı aciz değildir. Tahmin ettiğinizden daha güçlüdür. Sadece yaşamayı istediği şeyi yaşar ve olmayı istediği kişi olur. Birinin hayatımızı altüst etmesine izin verirsek evet, pekâlâ da bunu başarabilir. Başkalarının bizi göğe yükselttiği gibi en dibe indirmesine de biz izin veririz. Tamam, her biten ilişkinin vs yas tutma süresi olabilir. Bu süre o ilişkinin değerine göre uzayıp kısalabilir ki bu da saygımızdandır.  Ama kimseye, onsuz yaşayamayacağınızı söylemeyin! Onsuz bir hiç olduğunuzu veya o olmadan hayatınızın bir anlamı olmadığını vurgulamayın. O gelmeden de yaşıyordunuz. O gelmeden de varlığınızı sürdürüp gayet de mutlu olabiliyordunuz.

Eğer ayrılık girdiyse araya, bundan bir ders çıkarın. Belki de herşey olması gerektiği gibi ilerliyordur ilahi planda. Evet, bunu yaşarken mantıklı açıklamalara ve bütün tesellilere kulak veremiyoruz. Hepsi sinek vızıltısı gibi bir kulağımızdan girip ötekinden çıkabiliyor. Eğer acı çekmek size zevk veriyorsa buyurun önden! Ama size gözyaşı döktüren ve yokluğunuzun yeterince dokunmadığı hiç kimse, sizin o çok değerli göz pınarlarınızın en ufak damlasını bile hak etmiyordur! Hele ki sizi unutmuş ve çoktan vazgeçmiş biri, hala arkasından üzülüp yaşanmışlıkların en güzel anlarını yaşatan ve özleyen ‘siz’i kaybettiği için dönüp kendisine üzülmeli. Henüz ne kaybettiğinin farkında bile olmadığı için bırakın kendisini istediği kadar kandırsın. Belki de çoktan kaptırmıştır yüreğini bir yabancıya. O zaman ona söylenecek tek söz; ‘mutluluklar!’ olmalıdır. Gerçekten sevdiğiniz biriyse onun adına mutlu olmalısınız. Ve şuan sizin değil de başkasının yanında olmayı tercih ettiyse zaten sizin kadar sevmemiştir. Siz hayal ettiğiniz için büyük anlamlar yüklemiş olabilirsiniz. Kendinizi, inanmayı seçtiğiniz bir hayale inandırmış da olabilirsiniz. Bu yüzden zamanı geldiğinde üzülüp ağlamayın. Çünkü gerçekleri görmeyi siz reddettiniz. Karşınızdaki kişi ne sizden ne de bir başkasından daha üstün. Ona vereceğiniz değeri bile siz seçtiniz. Hak ettiğini değil, vermek istediğinizi verdiniz. Şimdi de tuzla buz olmuş yüreğinizi yeniden toplamaya çalışırken kanayan elleriniz için şikâyet etmeyin.

En iyisi kendinizi hiç kimseye tamamen kaptırmamak... O yokken de mutluyduk. O ancak mutluluğumuzu ikiye katlayabilir. Bize, çok şey katabilir. Ama sizden götürdükleri, kattıklarından çok olmasın. Hayatımızda karşımıza çıkan her kişi ve başımıza gelen her olay aslında bizim için vardır. Hayat oyununda, aynı sahneyi paylaştıklarımız sadece rol arkadaşımız değildir. Bilin ki herkesten ve her şeyden öğreneceklerimiz vardır. Kızıp isyan etmek yerine bizi sürekli yontan ve hayata hazırlayan tüm zorluklara teşekkür etmeliyiz. Onlar olmasaydı biz, ‘biz’ olamazdık.

Kimse vazgeçilmez değildir. Hiçbir olay da kalıcı değildir. Biz de bıraktıkları izler hayata dairdir ve birer tecrübe olarak varlığını koruyacaktır. Her gün insanlar ölüyor, bazılarının kaybedecek kimsesi bile yokken, kendinizi onsuz yaşayamayacağınız yalanına inandırmayınız. Demek ki daha güzellerine layıksınız!

İnsan inandığı şeyi yaşarmış. Neyi yaşamak istiyorsanız, ona inanın!

Herşeyi zamana bırakıp, en güzelin geleceği günü sabırsızlıkla beklemeniz dileğiyle…